تداوم و گسست در معماری اسلامی

پژوهش حاضر رواج ساختارهای تداوم و گسست در مطالعه معماری اسلامی را مورد توجه قرار می دهد که نقدی مستمر در این مقطع تاریخی خاص را ایجاب می کند. این امر به این دلیل است که از یک سو، رشته معماری اسلامی به طور پیوسته در جهت روش شناسی و معرفت شناختی خود در حرکت است و از سوی دیگر در جهان غرب - که همچنان مرکز اصلی آن است - پیوسته به سمتی در حرکت است که هرآنچه را مرتبط با اسلام باشد نادیده می انگارد۱. این وضعیت به وضوح متناقض است ، زیرا گرچه بقایای تعصبات قدیمی و ساختارهای تحلیلی باستانی هنوز هم پیشرفت مطالعه معماری اسلامی را مختل می کنند؛ همانطور که در همه زمینه های تحقیقاتی پساشرق شناسی انجام می دهند اما رویکردهای جدید، خصوصا چندرشته ای ، با تعامل پیچیده تر و فزاینده و با تئوری و نقد، معماری اسلامی را با وجود عقب نشینی های سیاسی و ذاتا ایدئولوژیک ناشی از عواملی کاملا خارج از کنترل و حتی خارج از دانشگاه، در جایگاهی بازتابنده تر تغییر می دهند.