بررسی جمال شناسی شعر باباطاهر همدانی ، عارف صمدانی با رویکرد مبانی عرفانی

باباطاهر همدانی، شاعر همه دانی و عارف صمدانی از جمله پیران وارسته ی صوفیه در قرن پنجم هجری است که در عرفان اسلامی، جایگاهی ارجمند داشته و با دوبیتی های نغز محلی، غزل های عاشقانه و نثر پاک و شیوای خود که از جهت تعداد، اندک اقا از نظر تجارب روحی و عاطفی سرشار بوده، سقف و ستون کاخ رفیع ادب فارسی را برافراشته و نام خود را بر صحیفه ی زرین فرهنگ و هنر ایران زمین به نیکی نگاشته است. .. این پیر عهد خود، قصه ی پر غصه ی عشق، درد و فراق هجران و شوق وصال جانان را در قالب دوبیتی های سهل و ممتنع سروده و گوی سبقت از همگان ربوده است. او به واسطه ی جامعیت فرهنگی راه پرمخاطره ادبستان را پیموده و از هموار گران راه سنایی و عطار و مولوی و سعدی و حافظ و بسیاری از شاعران دیگر بوده است. این پژوهش به روش توصیفی - تحلیلی، و با مراجعه به منابع معتبر کتابخانه ای، جمال شناسی شعر باباطاهر را از آلاله های کوهساران الوند و بنفشه جویباران زاگرس تا بی سروسامانی و پریشان خاطری وی را مورد بررسی قرار داده و به این نتایج دست یافته است که باباطاهر با آگاهی از دانش های رایج در روزگار خود و بهره گیری از تجارب پیشینیان، از جامعیت فرهنگی برخوردار بوده و جایگاهی فراتر از عین القضات همدانی وبرابرباابوعلی سیناداشته است. بابا اسم تفخیم ازجهت بزرگی وزهدوپارسایی است که پیروانش از جهت انتساب وی به طریقه اهل حق (یارسان) بر او اطلاق کرده اند و لقب عریان هم بر این نکته ی ظریف دلالت دارد که طاهر، از همه ی وابستگی های این جهانی برهنه بود و طهارت و پاکیزگی درونی او در نزد عام و خاص زبانزد بوده است. و فرجام سخن این که جوهره ی غزل و دو بیتی های او، عشق است. شیوه سلوکش از شریعت به طریقت و هدف نهایی آن پیر فرزانه رسیدن به حقیقت بوده است.