مولفه های نوگرایی در شعر صلاح عبدالصبور

نخستین برخورد جهان عرب با غرب را می توان در سالهای پایانی قرن هجدهم، همزمان با حمله ناپلئون به مصر، ردیابی کرد که نقش بسزایی در بیداری جهان عرب داشت. یکی از حوزه هایی که بشدت از این موضوع تاثیر پذیرفت، ادبیات است که با ظهور بزرگانی چون بارودی، احمد شوقی و... به دگرگونی در محتوا دست یافت و پا را از این حد فراتر نگذاشت ولی پس از ۱۹۴۷؛ با ظهور شاعرانی چون نازک-الملائکه و بدر شاکر السیاب، ساختار شعر درهم شکسته و شعر نو طرح اندازی میشود. یکی از شاعرانی که نقش بسزایی در این قضیه دارد، صلاح عبدالصبور است که با تاثیرپذیری از تی.اس.الیوت، ساختار شعر قدیم عرب را درهم شکسته و تمامی تلاش خود را به کار می گیرد تا محتوا را نیز، دگرگون نموده و ادبیات را درخدمت انسان و انسانیت قرار دهد. این نوشتار بر آن است تا با بهره گیری از اشعار وی و تحلیل آنها، برخی از مهمترین مولفه های نوگرایی در اشعار او را مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار دهد که عبارت است از: الگوگریزی، تصویرپردازی با نگاه اگزیستانسیالیستی و واقعگرایانه به مشکلات انسان در جامعه، و میراث سنتی