بررسی غلظت ذرات قابل استنشاق در کلاس های مدارس ابتدایی مرکز شهر ساری

سابقه و هدف: غلظت های زیاد ذرات قابل استنشاق در محیط های داخل و محیط زیست باعث ایجاد عوارض بهداشتی و کاهش کارآیی در دانش آموزان می شود. این مطالعه به هدف بررسی غلظت ذرات قابل استنشاق در داخل کلاس ها و ذرات PM۲.۵ در خارج کلاس های مدارس ابتدایی شهر ساری و تعیین رابطه بین غلظت ذرات در محیط خارج و سایر عوامل محیطی انجام شد. مواد و روش ها: همه شش مدرسه ابتدایی موجود در بخش مرکزی شهر برای مطالعه انتخاب شدند. یک دستگاه اندازه گیری مستقیم ذرات (GRIMM Particle Monitor) که قابلیت اندازه گیری ذرات در اندازه های مختلف را دارد برای اندازه گیری ذرات در داخل کلاس و یک دستگاه مشابه دیگر اندازه گیری مستقیم ذرات (Micro Dust Pro) برای اندازه گیری ذرات خارج از کلاس مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: حداکثر غلظت ذرات PM۱ و PM۲.۵ در فصل بهار و حداقل غلظت این ذرات در فصل پاییز و بیش ترین غلظت ذرات PM۱۰ در فصل زمستان مشاهده شد. میانگین غلظت PM۲.۵ در داخل کلاس ها (µgm-۳۶/۴۶) به طور معنی داری (۰۵/۰p<) بیش تر از میانگین غلظت ذرات PM۲.۵ در خارج از کلاس ها بود (µgm-۳۹/۳۶). دمای هوای محیط همبستگی معنی داری با غلظت ذرات PM۲.۵ داخل کلاس ها داشت. استنتاج: پراکنده شدن ذرات ته نشین شده و جابه جایی هوای داخل و خارج کلاس ها موثرترین عوامل افزایش غلظت ذرات در داخل کلاس ها هستند.