هوش معنوی و رابطه آن با برخی از ویژگی های جمعیت شناختی و طبی در سالمندان مقیم منازل

سابقه و هدف : هوش معنوی در بردارنده نوعی سازگاری و رفتار حل مساله است و فرد را در جهت هماهنگی با پدیده های اطراف ی اری می نماید. در سالمندی پرداختن به معنویات نسبت به سایر دوره های زندگی پر رنگ تر می شود. این مطالعه با هدف تعیین هوشی معنوی در سالمندان مقیم منازل شهر ساری و رابطه آن با برخی ویژگی های جمعیت شناختی و طبی انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی- تحلیلی از نوع مقطعی که بر روی ۲۰۰ سالمند مقیم منازل شهر ساری انجام شد، معیارهای ورود به مطالعه سن بالای ۶۰ ، توانایی انجام مصاحبه و تمایل به همکاری بود . ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه اطلاعات فردی و مقیاس هوش معنوی استاندارد ۸۳ عبارتی بود. براساس این پرسشنامه، میانگین کم تر ۴ به مفهوم نیاز به تقویت هوش معنوی و بالاتر از آن به مفهوم هوش معنوی بالاست. اطلاعات پس از جمع آوری با / از ۳۰ تجزیه و تحلیل گردید. T-TEST ،Tukey HSD ،ANOVA و آزمون های آماری SPSS استفاده از نرم افزار ۵ با / ۲ و حد اکثر ۲۷ / یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد حداقل نمره هوش معنوی در سالمندان مورد مطالعه ۳۳ ۰ است. سالمندان مورد مطالعه به استثنای سنین بالای ۷۰ سال نیاز به تقویت هوش معنوی داشتند. از بین /۴۸ ± ۴/ میانگین ۰۹ (p= ۰/ و ترکیب خانواده ( ۰۵ (p= ۰/ وضعیت تاهل ( ۰۴ ،(p= ۰/ ویژگی های جمعیت شناختی تنها رابطه بین متغیرهای سن ( ۰۱ با هوش معنوی معنی دار بود. اما ارتباط معنی دار بین هوش معنوی با سایر متغیرها به دست نیامد . سالمندان سنین بالای ۷۰ سال، متاهلین و آن هایی که با همسر و فرزندان زندگی می کردند از هوش معنوی بالایی برخوردار بودند. ۴ ب ود که نیاز به تقویت هوش معنوی / استنتاج: براساس نتایج این مطالعه میانگین نمره هوش معنوی سالمندان ۰۹ داشتند. به نظر می رسد ارتقاء هوش معنوی سالمندان به آنان کمک می کند به سازگاری پایدارتری دست پیدا کرده و با داشتن یک روحیه متعادل، زندگی با کیفیت مطلو بتری را سپری نمایند.