بررسی موارد هیپوناترمی و عوامل مرتبط با آن در بیماران مسلول بستری شده در بیمارستان ریفرال آموزشی درمانی رازی در سال های ۹۰-۱۳۸۵

سابقه و هدف: هیپوناترمی شایع ترین اختلال الکترولیتی در بیماران بستری بوده که در خصوص میزان شیوع آن گزارشات بسیار متفاوتی وجود دارد. لذا این مطالعه با هدف تعیین فراوانی هیپوناترمی و عوامل مرتبط در بیماران مبتلا به سل بستری شده در بیمارستان رازی قائم شهر انجام شده است. مواد و روش ها: این یک مطالعه مقطعی از نوع بررسی داده های موجود می باشد. جامعه مورد بررسی کلیه بیماران مبتلا به سل بستری در بیمارستان رازی قائم شهر در فاصله سال های ۸۵ الی ۹۰ بودند. بیمار مبتلا به سل به بیماری گفته می شود که علائم بالینی این بیماری به همراه کشت خلط مثبت یا علائم رادیوگرافی دال بر بیماری داشته و درمان ضد سل دریافت کرده بود متغیرهای مورد بررسی شامل سطوح سدیم، سن، جنس، نوع سل، نوع رژیم دارویی (استاندارد/ خط دوم) بود. هیپوناترمی به دو آزمایش متوالی سطح سدیم کمتر از ۱۳۵ اطلاق می شد. اطلاعات به دست آمده توسط نرم افزار آماری SPSS و آزمون Chi-square مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: از ۲۰۰ بیمار مبتلا به سل مورد بررسی ۱۱۵ نفر (۵/۵۷ درصد) مرد بودند. میانگین سنی بیماران مورد بررسی ۸/۲۰ ± ۲/۵۱ سال بود. هایپوناترمی در ۳۶ نفر (۱۸ درصد) از بیماران مورد بررسی وجود داشت که محدوده اطمینان ۹۵ درصد این میزان بین ۶/۱۲ درصد تا ۴/۲۳ درصد بود. توزیع مرگ و میر در بیماران مورد بررسی به تفکیک وضعیت هایپوناترمی اختلاف معنی داری نداشت. هایپوناترمی به تفکیک نوع سل اختلاف معنی داری نداشت. استنتاج: هایپوناترمی در بیماران مبتلا به سل از فراوانی قابل ملاحظه ای برخوردار بوده و می بایست در فرایند پیگیری بیماران مبتلا به سل بیشتر مورد توجه قرار بگیرد.