بررسی ارتباط پلی مورفیسم ژن اینترلوکین-۱۷ (IL-۱۷F) با افزایش استعداد ابتلاء به سرطان معده

سابقه و هدف: سرطان معده یکی از شایع ترین سرطان های دستگاه گوارشی در دنیا می باشد که در ایران نیز از شیوع بسیار بالایی برخوردار است. اینترلوکین -۱۷ (IL-۱۷) یک سایتوکاین پیش التهابی می باشد است که توسط سلول های Th-۱۷ ترشح می شود و از طریق القای فاکتورهای مختلف باعث ایجاد و تقویت التهاب می شود. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط پلی مورفیسم IL-۱۷ در بیماران مبتلا به سرطان معده و مقایسه آن با گروه شاهد می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه مورد- شاهدی بر روی ۳۳۲ نفر انجام گردید که شامل ۱۶۱ بیمار مبتلا به سرطان معده با میانگین سنی ۶/۱۲ ± ۱۴/۶۲ سال (۸۹ مرد و ۷۲ زن) و ۱۷۱ فردسالم با میانگین سنی ۲/۱۴ ± ۹۳/۵۸ سال (۷۴ مرد و ۸۷ زن) بودند. DNA ژنومی با استفاده از روش تغییر یافته رسوب پروتئین با کمک غلظت بالای نمک استخراج شد و ژنوتیپ های حاصل از پلی مرفیسم IL-۱۷F (rs ۷۴۸۸T/C) در ژن IL-۱۷F با روش RFLP-PCR مورد بررسی گرفت و نتایج بین گروه بیمار و شاهد مقایسه گردید. یافته ها: فراوانی آلل G در بیماران مبتلا به سرطان معده بیشتر (۱/۱۲ درصد) از فراوانی آن در گروه سالم (۱۵/۹ درصد) بود ولی این تفاوت از نظر آماری معنی دار نشد (۲۲/۰ =p). همچنین فراوانی ژنوتیپ هموزیگوت موتان GG در بیماران مبتلا به سرطان معده به مراتب از افراد سالم بیشتر بود (۳/۴ درصد در مقابل ۸/۱ درصد) با این وجود این تفاوت هم از نظر آماری قابل توجه نبود (۱۸۲/۰= p). ارتباط معنی داری بین حضور آلل ۷۴۸۸G با مراحل بالینی تومور (۲۸/۰=p)، درجه بدخیمی تومور (۳۶/۰=p) و عفونت هلیکوباکتر پیلوری (۸۹/۰=p) دیده نشد. استنتاج: عدم وجود ارتباط معنی داری بین پلی مرفیسم A۷۴۸۸G در پروموتور ژن IL-۱۷F و سرطان معده بیان می نماید که آلل G نمی تواند به تنهایی به عنوان یک فاکتور خطر ژنتیکی در تعیین استعداد ابتلاء به سرطان معده نقش داشته باشد.