تاثیر فعالیت بدنی بر محتوای پپتید وابسته به ژن کلسی تونین در عصب ترژمینال موش های صحرایی

سابقه و هدف: CGRP یک اتساع دهنده قوی عروق مغزی است که رهایش آن از اعصاب ترژمینال نقش مهمی در پاتوفیزیولوژی میگرن دارد. بنابراین، هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرینات استقامتی، مقاومتی و قدرتی بر محتوای CGRP عصب ترژمینال در موش های صحرایی بود. مواد و روش ها: بدین منظور، ۲۱ سر موش صحرایی نر به طور تصادفی در چهار گروه کنترل، تمرین استقامتی، تمرین مقاومتی و تمرین قدرتی قرار گرفتند. برنامه تمرین استقامتی دویدن روی تردمیل در این تحقیق ۵ روز در هفته، حداکثر ۶۰ دقیقه در روز و با سرعت حداکثر ۳۰ متر در دقیقه، برنامه تمرین گروه مقاومتی بالارفتن از فنس توری به ارتفاع ۲ متر و برنامه تمرین قدرتی شامل بالا رفتن از نردبانی به طول یک متر بود. برنامه های تمرینی بین ۱۰ تا ۱۲ هفته به طول انجامید. ۴۸ ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی حیوانات بیهوش شدند و با شکافتن جمجمه، عصب ترژمینال خارج و در نیتروژن مایع منجمد شد. برای بررسی اثر متغیرهای مستقل بر متغیر وابسته از روش تحلیل واریانس یکطرفه استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که تمرین قدرتی در مقایسه با گروه کنترل موجب افزایش معنی دار CGRP شد (۰۳/۰= p). سایر گروه های تمرینی استقامتی و مقاومتی موجب افزایش معنی دار این نورپپتید در مقایسه با گروه کنترل نشدند (به ترتیب(۳۵/۰= p) و (۵۷/۰= p). استنتاج: به نظر می رسد شدت تمرین از عوامل کلیدی است که در افزایش محتوای CGRP می تواند نقش داشته باشد. بنابراین، پیشنهاد می شود که فعالیت بدنی با شدت متوسط به پایین، احتمالا به رهایش کمتر CGRP در عروق مغزی منجر و موجب کاهش رهایش CGRP در این ناحیه می شود.