بررسی اثر۶ هفته بی تمرینی مطلق و نسبی بر سلامت وزنه برداران نخبه شهرستان زنجان

سابقه و هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر ۶ هفته بی تمرینی مطلق و نسبی بر سلامت(عملکرد، ترکیب بدنی و شاخص های قلبی) وزنه برداران نخبه شهرستان زنجان بود. یکی از مهم ترین موضوعاتی که باید مورد توجه مربیان و ورزشکاران قرار گیرد، موضوع برگشت پذیری یا به عبارتی از دست دادن توانایی ها و سازگاری های به دست آمده در اثر تمرین، در زمانی است که ورزشکاران در مرحله بی تمرینی قرار می گیرند(۶). بی تمرینی به عنوان یک پدیده اجتناب ناپذیر همواره در زندگی ورزشی ورزشکاران رخ می دهد و بالطبع آثار منفی خود را متناسب با طول دوره بی تمرینی، بر روی عملکرد ورزشکاران خواهد گذاشت. مواد و روش ها: ۲۰ وزنه بردار مرد نخبه با میانگین سنی ۱۴/۴± ۵۵/۲۴ سال، میانگین قد ۰۱/۱۱±۸۰/۱۷۳ سانتی متر و میانگین وزن بدن۵۷/۱۳± ۳۵/۷۹ کیلوگرم شهرستان زنجان که در سال اخیر در آمادگی خوبی به سر می بردند و دارای عناوین قهرمانی در سطح منطقه، استان و کشور بودند، به طور تصادفی به دو گروه بی تمرینی مطلق و نسبی تقسیم شدند و به مدت ۶ هفته در معرض بی تمرینی مطلق و نسبی (یک جلسه تمرین در هفته) قرار گرفتند. یافته ها: آزمون t همبسته نشان داد که عملکرد، حجم ضربه ای، کسر تخلیه و توده خالص بدن هر دو گروه کاهش معنی داری(۰۰/۰= p) در مقایسه با پیش از بی تمرینی داشته است. همچنین آزمون t در گروه های مستقل نشان داد که کاهش به وجود آمده در این شاخص ها در گروه بی تمرینی نسبی به طور معنی داری کم تر از گروه بی تمرینی مطلق بود. همچنین افزایش معنی داری در درصد چربی بدن و ضخامت دیواره بین بطنی در هر دو گروه به وجود آمد که بار دیگر افزایش گروه بی تمرینی مطلق به طور معنی داری بیش تر از گروه بی تمرینی نسبی بود. استنتاج: پژوهش حاضر نشان داد که ۶ هفته بی تمرینی نسبی در مقایسه با بی تمرینی مطلق موجب حفظ معنی دار سلامتی می گردد. با این حال، این نوع بی تمرینی نسبی (یک جلسه تمرین در هفته) نیز نمی تواند از کاهش سلامت این ورزشکاران جلوگیری نماید و احتمالا برای حفظ سلامتی وزنه برداران بازنشسته، جلسات تمرینی بیش تری مورد نیاز است.