تاثیر دیربستن بند ناف بر پلی سایتمی نوزادی

سابقه و هدف: پس از دهه ها بحث و گفت و گو، توافق اندکی در مورد زمان مناسب برای بستن بندناف وجود دارد. با بستن دیررس بندناف، نوزاد، ترانسفوزین جفتی بیش تری دریافت می کند که ممکن است بر سطح هماتوکریت او موثر باشد. این مطالعه با هدف «تعیین تاثیر دیربستن بندناف بر پلی سایتمی نوزادی در دو ساعت و هجده ساعت پس از تولد» انجام شد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر به شیوه کارآزمایی بالینی دوسو ناآگاه بر روی ۶۴ نوزاد رسیده صورت گرفت. مادران واجد شرایط قبل از زایمان طبیعی به طور تصادفی به دو گروه بستن زودرس و دیررس بندناف تقسیم شدند. بندناف در گروه بستن زودرس، ۳۰ ثانیه و در گروه بستن دیررس، ۳ دقیقه پس از تولد در حالی که نوزاد هم سطح با دهانه واژن قرار داشت، بسته شد. سطح هماتوکریت وریدی نوزاد در ۲ساعت و ۱۸ ساعت پس از تولد به روش میکروهماتوکریت اندازه گیری شد. جهت گردآوری داده ها از فرم های انتخاب نمونه، مصاحبه و مشاهده استفاده گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های تی دانشجوی، تی زوج و آنالیز کوواریانس انجام شد. یافته ها: سطح هماتوکریت نوزادبین دو گروه بستن زودرس و دیررس بندناف در دو ساعت پس از تولد ۶۱±۴.۹) در مقابل ۶۱.۶±۴.۵ درصد) و در هجده ساعت پس از تولد ۵۶.۹±۴.۱) در مقابل ۵۶.۲±۳.۹ درصد) اختلاف معنی دار ندارد. از نظر ابتلا به پلیسایتمی، اختلاف معنی دار بین دو گروه بستن زودرس و دیررس بندناف (۲۰ در مقابل۲۳.۵ درصد) وجود ندارد. حجم خون باقیمانده جفتی در گروه بستن دیررس بندناف، ۳۹.۵ درصد کم تر از گروه بستن زودرس است(P<۰.۰۰۱) . حجم تقریبی خون نوزاد در گروه بستن دیررس بندناف، ۷.۱ درصد بالاتر ازگروه بستن زودرس است(P<۰.۰۰۱) .استنتاج: بستن دیررس بندناف سبب اختلاف معنی دار در سطح هماتوکریت نوزاد و ابتلا به پلی سایتمی نگردد. اما به طور معنی داری سبب کاهش حجم خون باقیمانده جفتی باقیمانده و افزایش حجم تقریبی خون نوزاد شد. مطالعات بیش تر با تغییر در زمان بستن بندناف نگهداری نوزاد پیشنهاد می شود.