اثر تمرین مقاومتی برونگرا بر قدرت عضلانی، ظرفیت هوازی و فاکتور رشد شبه انسولینی در زنان جوان غیرفعال

مقدمه و هدف: فعالیت جسمانی یک محرک قوی برای سازگاری های قلبی - عروقی و فیزیولوژیکی به شمار می رود. اثرات مثبت تمرین مقاومتی در افزایش حجم عضلانی، از طریق هورمون ها و با افزایش میزان متابولیسم و سنتز پروتئین اعمال می شود. لذا هدف از پژوهش حاضر ، بررسی اثر تمرین مقاومتی برونگرا بر قدرت عضلانی، ظرفیت هوازی و سطح فاکتوررشد شبه انسولینی (IGF-۱) در زنان جوان غیرفعال بود.مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع نیمه­ تجربی و به صورت پیش و پس ­آزمون انجام شد، تعداد ۲۸ زن جوان غیرفعال با میانگین سنی ۴.۵۸±۲۴.۷۵ سال و وزن ۸.۱۲±۵۶.۰۵ بکیلوگرم به طور تصادفی به دو گروه تمرین مقاومتی برونگرا (۱۴ نفر) وگروه کنترل (۱۴ نفر) تقسیم شدند. سپس برنامه تمرینی مقاومتی برونگرا در گروه تمرین به مدت ۱۰ هفته و هفته ای ۳ جلسه اجرا گردید. نمونه گیری خونی ، آزمون های قدرت عضلانی اندام های بالاتنه و پایین تنه، اکسیژن مصرفی بیشینه و ترکیب بدنی در قبل و بعد از مداخله انجام شد. گروه کنترل درطول مدت تحقیق، هیچ گونه برنامه تمرینی انجام ندادند. IGF-۱ سرم با استفاده از روش الایزا اندازه گیری شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها ازآزمون های پارامتریک تی مستقل و تی زوجی استفاده و سطح معنی داری کمتر از ۰.۰۵ درنظرگرفته شد.یافته ها: در این مطالعه اختلاف معنی داری در قدرت عضلانی بالاتنه (۰.۰۰۵=P) و پایین تنه (۰.۰۰۰۳=P) ، توان هوازی (۰.۰۲۹=P) ، توده بدون چربی(۰.۰۳۴=P) و IGF-۱ سرمی (۰.۰۲۶=P) در گروه تجربی نسبت به پیش از دوره تمرینی یافت شد، در حالی که در گروه کنترل تغییر معنی داری مشاهده نشد. در مقایسه با گروه کنترل، قدرت عضلانی بالاتنه (۰.۰۰۴=P) و پایین تنه (۰.۰۰۰۱=P)، توان هوازی(۰.۰۰۱=P)، توده بدون چربی(۰.۰۳۷=P) و سطح IGF-۱ سرمی(۰.۰۲۶=P) گروه تجربی پس از ده هفته تمرین مقاومتی برونگرا افزایش معنی­ داری نشان داد.بحث و نتیجه گیری: ده هفته تمرین مقاومتی برونگرا، تغییرات مثبتی در شاخص توده بدن ، قدرت عضلانی بالاتنه و پایین تنه و حجم عضلات داشته و احتمالا در افزایش وضعیت فیزیولوژیکی و فیزیکی موثر است.