نقش ذات گرایی عرفانی در گسترش مسیحیت تبشیری

بحث تجربه دینی نخستین بار توسط شلایرماخر در پاسخ به انتقادات روشنفکران در باب اصالت دین مطرح شد و سپس قائلان به آن، طبق تبیین و تفسیرهای خاص خود، به دو گروه ذات گرا و ساخت گرا تقسیم شدند. به باور ذات گرایان، تمام تجربه های دینی و عرفانی بشر دارای یک هسته مشترک هستند که خام و ناب بوده و گوهر همه ادیان محسوب می شود و تفاوت های ادیان ناشی از تفسیر این گوهر است؛ اما ساخت گرایان، با بهره گیری از دلایلی متقن در تلاش بودند که اموری نظیر فرهنگ، زبان، آموزه های دینی و ... را در ذات تجربه دینی دخیل بدانند. در دو قرن اخیر، ذات گرایان با طرح اندیشه هایی نظیر وحدت متعالی ادیان و ارائه تفسیری جدید از آموزه نجات، در تغییر رویکرد کلیسا از انحصارگرایی به شمول گرایی و گسترش مسیحیت تبشیری در جهان نقش مهمی را ایفا نموده اند.