بررسی شیوه های فرزند پروری از دیدگاه نهج البلاغه

فرزند پروری به معنای تربیت فرزند به کار می رود و تربیت به معنای پرورش دادن تعلیم کردن، پروردن آمده است. در تعریف برخی از مکاتب غربی فرزند پروری پرورش و اجتماعی کردن فرزندان در مراحل اولیه رشد آن ها در خانواده ها است. در متون اسلامی، اصول ضوابط و روش های فرزند پروری به طور ضمنی و صریح بیان شده است. فرزند پروری از چشم انداز اسلامی، کنشی پیچیده و چندبعدی که مشتمل بر، رفتارها زمینه سازی ها، آموزش ها، تعامل ها و روش هایی است که به طور مجزا و در تعامل با یکدیگر بر رشد شناختی، معنوی، عاطفی اخلاقی و رفتاری افراد تاثیر گذاشته و کنش های افراد را در ابعاد فردی و اجتماعی تحت تاثیر قرار می دهد از چشم انداز اسلامی مسئولیت اولیه و گستره ی وسیعی از سهم فرزند پروری، معطوف به والدین است در گزاره های اسلامی مضافا بر اینکه تربیت فرزند از وظایف والدین تلقی شده بر لزوم بهره گیری والدین از سبک های فرزند پروری مناسب و مفید نیز، تاکید شده است. در این تحقیق از روش مروری و کتاب خانه ای استفاده شده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی شیوه های فرزند پروری از دیدگاه نهج البلاغه است.