روابط ساختاری شدت درد و خودکارآمدی با ترس از حرکت با میانجی گری فاجعه سازی درد و پریشانی روان شناختی در زنان مبتلا به آرتریت روماتوئید

پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه بین شدت درد و خودکارآمدی با ترس از حرکت با میانجی گری فاجعه سازی درد و پریشانی روان شناختی در زنان مبتلا به روماتیسم مفصلی انجام گرفت. جامعه آماری این مطالعه شامل زنان مبتلا به روماتیسم مفصلی مراجعه کننده به درمانگاه روماتولوژی بیمارستان امام خمینی (ره) شهر ساری بودند. ۲۲۴ نفر از شرکت کنندگان به عنوان نمونه با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس و هدفمند انتخاب شدند و به سوالات مقیاس ترس از حرکت تمپا (کوری و همکاران، ۱۹۹۰)، پرسش نامه مختصر شدت درد (کلیلند، ۱۹۹۱)، پرسشنامه خودکارآمدی درد (نیکولاس، ۱۹۸۹)، مقیاس فاجعه سازی درد (سالیوان و همکاران، ۱۹۹۵) و مقیاس پریشانی روان شناختی (لاویباند و لاویباند، ۱۹۹۵) پاسخ دادند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش مدلیابی معادلات ساختاری نشان داد شدت درد بر ترس از حرکت تاثیر مستقیم دارد (۰۵/۰>p، ۳۲/۰=β)؛ خودکارآمدی بر ترس از حرکت تاثیر مستقیم دارد (۰۵/۰>p، ۴۲/۰=β)؛ فاجعه سازی درد بر ترس از حرکت تاثیر مستقیم دارد (۰۵/۰>p، ۷۴/۰=β)؛ پریشانی روان شناختی بر ترس از حرکت تاثیر مستقیم دارد (۰۵/۰>p، ۷۸/۰=β). درنتیجه مدل ترس از حرکت بر اساس شدت درد و خودکارآمدی با میانجی گری فاجعه سازی درد و پریشانی روان شناختی در زنان مبتلا به آرتریت روماتوئید برازش دارد. یافته های این مطالعه گواهی است بر اهمیت مداخلات روان شناختی در کاهش علایم جسمانی در بیماری های مزمن.