اثربخشی روان درمانی وجودی بر تنهایی وجودی و نگرش نسبت به مرگ در مراجعان با افسردگی وجودی

زمینه و هدف: مرگ و میر ناشی از همه گیری بیماری ویروس کووید-۱۹ و مواجهه با یکی از حقایق مسلم هستی یعنی مرگ، موجب شیوع افسردگی وجودی شده است. هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی روان درمانی وجودی بر تنهایی وجودی و نگرش نسبت به مرگ در مراجعان با افسردگی وجودی بود. روش پژوهش: پژوهش حاضر از نظر هدف در گروه پژوهش های کاربردی و از لحاظ روش شناسی، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون – پس آزمون – پیگیری ۳ ماهه و همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان و مردان با افسردگی وجودی بودند که در ۶ ماه نخست سال ۱۴۰۱ به مراکز مشاوره و خدمات روان شناختی شهر اصفهان مراجعه کرده بودند. ۲۴ مراجع (۱۳ زن و ۱۱ مرد) با نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۲ نفر) و گواه (۱۲ نفر) گمارده شدند. پروتکل روان درمانی وجودی می و یالوم (۱۹۸۹) تنها برای گروه آزمایش طی ۱۰ جلسه ۱۲۰ دقیقه ای به صورت هفتگی انجام شد و گروه گواه در لیست انتظار قرار گرفتند و پس از پایان پژوهش، جلسات مشاوره روان شناختی رایگان دریافت کردند. آزمودنی ها در ۳ مرحله (پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری ۳ ماهه) با پرسشنامه تنهایی وجودی مایرز، خو و اسواتبرگ (۲۰۰۲) و نسخه تجدیدنظر شده پرسشنامه نیم رخ نگرش نسبت به مرگ وونگ، پیکر و گیسر (۱۹۹۴) ارزیابی شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون تحلیل واریانس اندازه گیری های مکرر از طریق نرم افزار ۲۸SPSS- انجام شد.