بررسی سبک رهبری در مدیریت بحران واحد های صنعتی

بحرانها بصورت غیرمنتظره ایجاد می شوند و سبب بروز ایجاد مشکالات عدیده ای در سازمان ها می شوند. بحران ها اجتناب ناپذیر هستند بخصوص در صنایع ، اما باید مدیریت گردند تا از صدمات آن کاسته گردد. در سازمان های ایده آل صدمات نزدیک به صفر می باشد. در مواقع بحرانی یک سازمان به رهبر بیشتر از یک مدیر نیاز دارد. هر چند مدیر بر تداوم وضع کنونی تاکید دارد ولی رهبر بر خلاقیت ، هماهنگی و چابکی تمرکز می کند. مدیر به دنبال بدست آوردن سود خالص در پایان دوره است ولی رهبر به دنبال افق فکری است . درحالیکه مدیر بر سیستم ها، سرپرستی ، فرایند ها، سیاست ها، ساختار و تمرکز می کند رهبر بر قابلیت اطمینان و روابط انسانی تاکید دارد. در مدیریت بحران باید ابتدا در جهت پیشگیری از بحران برنامه ریزی نمود و سپس با انجام اقدماتی از جمله مانور سازمان را برای مواجهه با بحران آماده نمود.در هنگام وقوع بحران باید ابتدا نوع بحران تشخیص داده شود و سپس با استفاده از الگوهای مواجهه با بحران روشی مناسبی را در جهت برطرف ، یا تقلیل صدمات بحران اتخاذ نمود و در مرحله پسابحران باید اقداماتی انجام شود تا بازگشت به شرایط عادی به سریع ترین حالت اتفاق افتد و صدمات سریعتر جبران گردد.هدف پژوهش بررسی سبک رهبری در مدیریت بحران واحد های صنعتی می باشد. پژوهش حاضر از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش دارای ماهیتی توصیفی - تحلیلی است . گردآوری داده ها به کمک مطالعات اسنادی - کتابخانه ای و برداشت های میدانی از طریق ابزارهای مشاهده، تکمیل پرسشنامه انجام گرفته است .نتایج تحلیل رگرسیون نشان می دهد که سبک رهبری تاثیر مثبت و معناداری بر کیفیت مدیریت بحران واحد های صنعتی دارد. همچنین مثبت بودن عدد رگرسیون به این معناست که رابطه مستقیمی میان سبک رهبری (متغیر وابسته ) و مدیریت بحران واحدهای صنعتی (متغیر مستقل ) وجود دارد.