واکاوی مشارکت شهروندان در شهر هوشمند و بسط مفهوم شهر هوشمند شهروندمداری

شهرهای هوشمند، اخیرا نمایش و بیان یک رویکرد کاملا نئولیبرالی به سمت تولید فضای شهری هستند، که فضا را عمدتا به خاطر ارزش مبادله ای آن ارج می نهند و حقوق مالکیت خصوصی را بر سایر ادعاها اولویت می دهد. خود شهر، زیرساخت ها و خدمات آن به بازار و آزمایشگاهی برای آزمایش های اجتماعی و فناوری تبدیل شده است. شهرهای هوشمند عموما به دنبال ایجاد فضاها و روابط منظم، قابل پیش بینی و استاندارد هستند، جایی که شهروندان باید در آن هدایت، تلنگر زده شده و کنترل شوند. اگر مشارکت مدنی در شهر هوشمند وجود داشته باشد، شهروندان در آن به جای اینکه پیشنهاد دهنده، هم آفرین، تصمیم گیرنده یا رهبر باشند به شکل یک شرکت کننده، آزمایش کننده یا بازیگری که بازخورد یا پیشنهاد ارائه می کنند، نقش آفرینی می کنند. در همین راستا هدف پژوهش شناسایی نقاط ضعف شهر هوشمند در ارتباط با مشارکت شهروندان و در نهایت تدوین شاخص های شهر هوشمند شهروندمدار است. به منظور جمع آوری داده ها و اطلاعات از شیوه های اسنادی و کتابخانه ای استفاده شده است. در این پژوهش تلاش شده است با رویکرد کیفی، بازبینی سیستماتیک منابع به صورت قیاسی و از کل به جزء در نظریه های شهرسازی مشارکتی و شهر هوشمند صورت گیرد. نتایج نشان می-دهد که متغیرهای درک مشارکت، نوع مشارکت، فرآیند مشارکت، نقش شهروندان و شخصیت شهروندان، متغیرهای اثرگذار بر شهر هوشمند شهروندمحور هستند.