الزامات شهرسازی بیوفیلیک مبتنی بر مقیاس های فضایی شهر

تجربه زیسته میلیون ساله انسان در طبیعت شکل گرفته و تکامل یافته است. از طرفی دیگر، شهرها که در عضر حاضر، اصلی ترین زیستگاه انسان به شمار می آیند، به دلیل افزایش توده گذاری ها، ترافیک و سایر مظاهر صنعت و تکنولوژی از ویژگی های طبیعی و بومی محیط فاصله گرفته اند. این امر منجر به افت کیفیت فضاهای شهری، به ویژه کمرنگ شدن پیوند انسان و طبیعت شده، به گونه ای که مشکلات متعدد جسمی ، ذهنی و روانی شهروندان، از چالش های اصلی شهرسازی معاصر به شمار می آید. لذا پرداختن به رهیافتی که بتوان از خلال آن، پیوند مجدد انسان و طبیعت را در فضاهای شهری ایجاد و بازیابی نمود، بیش از پیش ضروری می نماید. در این راستا، مساله پژوهش با این سوال مطرح شد که چگونه می توان از شهرسازی بیوفیلیک در راستای بازیابی پیوند انسان و طبیعت در فضاهای شهری بهره برد؟ بدین منظور از تکینیک تحلیل محتوا و واکاوی عمیق متون علمی معتبر ،مرتبط با کلید واژگان و عنوان پژوهش مد نظر، بهره گرفته شده است. یافته ها حاکی از آن است که شهرسازی بیوفیلیک رویکردی جامع بوده که از دیدگاه ساختاری با سه بعد طبیعت در فضا، طبیعت فضا و طبیعت شبیه سازی شده، تجربه طبیعت را از طریق کاربست آن در سه مقیاس؛ خرد، میانی و کلان از ساختمان، خیابان، بلوک، محله گرفته تا واحد همسایگی، ناحیه و منطقه، به لحاظ عملکردی قابل دسترس برای همگان نموده و از این طریق ارتقاء و بازپیوند انسان و طبیعت و نهایتا افزایش کیفیت زندگی در شهر را امکان پذیر می سازد.