بررسی عوامل معماری بیوفیلیک در دستیابی به پایداری

ظهور مدرنیسم در قرن گذشته و تمایل به ادامه آن به ویژه تاکید بیش ازحد به ابزارهای تکنولوژیکی در زمینه های مختلف ازجمله معماری، سبب بروز بحران های گوناگون از نیمه دوم قرن گذشته تاکنون شده است. بحران های مذکور عمدتا جنبه زیست محیطی داشته اند؛ اما در دهه های اخیر، چالش های ناشی از زندگی مدرن در ساختمان های مدرن، موردبحث معماران و طراحان بوده است. در این راستا، عدم ارتباط انسان با طبیعت به دلیل حضور مداوم در ساختمان-ها و عواقب ناشی از آن به عنوان یکی از نقاط ضعف مدرنیسم، منجر به ارائه راهکارهای مختلف در قالب اندیشه های نوین شده است که معماری بیوفیلیک یکی از آن ها است. معماری بیوفیلیک که عمر آن به کمتر از سی سال می رسد، ضمن رفع شکاف بین انسان و طبیعت، به دنبال پیروی از الگوهای طبیعی (گیاهی و جانوری) در فرایند طراحی ساختمان می باشد تا پیوند سازه های مصنوع با طبیعت را ارتقا دهد. بااین حال، نقش تفکر بیوفیلیک در تحقق پایداری، کمتر موردتوجه قرارگرفته است.براین اساس، هدف تحقیق حاضر، بررسی رابطه بین معماری بیوفیلیک و پایداری یا به عبارتی دیگر، شناخت عوامل معماری بیوفیلیک در تحقق اهداف پایداری می باشد. این تحقیق با روشی توصیفی و تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای به بررسی دیدگاه های مرتبط می پردازد. نتایج مطالعات نظری صورت گرفته نشان می دهد که رویکرد طراحی و معماری بیوفیلیک به عنوان بخشی از معماری پایدار، توانایی ارائه مزایای پایداری را دارد. در واقع، این رویکرد شامل طیف وسیعی عوامل مشترک اجتماعی، زیست-محیطی/ اکولوژیکی، روانشناسانه، اقتصادی، کالبدی و حتی مدیریتی در سطح ساختمان می شود.