تبیین مدل مفهومی زمینه گرایی فرهنگی در حیطه ی شهرسازی

هر زمینه و متن شهری دارای ویژگی هایی است که به طراحان در خصوص نحوه مداخلات کالبدی رهنمودهای لازم را ارائه می کند. راه حل هایی که توسط شهرسازان و معماران در طراحی به کار گرفته می شود، گاهی منجر به سیمای ناهمگون شهرها یا عدم ارتباط با زمینه فرهنگی و کالبدی بستر موضوع می گردد. با توجه به این که شهر تبلور کالبدی- فضایی فرهنگ و مجموعه فعالیت های انسان است و از سویی سرعت تغییرات جامعه ی امروز در مواردی مانع شکل گیری هارمونی بین بافت کالبدی و متن فرهنگی شهر شده است، مطالعه مفاهیم مرتبط با رویکرد زمینه گرایی فرهنگی در حوزه شهرسازی دارای اهمیت می باشد. این تحقیق با هدف تبیین مدل مفهومی زمینه گرایی فرهنگی در حیطه شهرسازی انجام گرفته است. روش تحقیق بصورت کتابخانه ای و تبیین توصیفی - تحلیلی جهت شناسایی مفاهیم و تبیین مدل می باشد. بر اساس یافته های تحقیق، هدف زمینه گرایی فرهنگی ایجاد کلیت معنادار در شهر (به منزله یک متن) بوده و در این راستا توجه به موضوع فرهنگ به عنوان تعریف کننده الگوی رویدادهای (عناصر کالبدی) خاص در بستر طراحی و داشتن ارتباط معنادار با سایر اجزای زمینه که منجر به ایجاد یک کلیت منسجم می شود، از مهم ترین مولفه های زمینه گرایی فرهنگی محسوب می شود. بنابراین در راستای بهبود کیفیت ارتباط انسان و محیط و تقویت وجوه انسانی فضاهای شهری و شخصیت منحصربفرد زمینه های طراحی چنین رویکردی باید در طراحی فضاهای جدید شهری یا بازطراحی عناصر موجود، در اولویت کار شهرسازان قرار گیرد.