تبیین مدل مفهومی مولفه های شناختی علوم اعصاب در معماری، از منظر تجربه گرایی

درک پدیده ی تجربه در معماری لزوما نیازمند تحقیق پژوهشی است. هر دیدگاه میان رشته ای بایستی در روند گفتمان معماری تدوین شود. این پژوهش قصد دارد تا از طریق رویکرد شناختی مبتنی بر دیدگاه علوم اعصاب بتواند به درک روشنی از ماهیت تجربه در معماری برسد. برای رسیدن به این مفاهیم پژوهش دو هدف نظری را صورت بندی می کند: نخست، بررسی گام های مهمی که در حال حاضر در حوزه ی علوم اعصاب برداشته شده است و دوم، اینکه با بررسی فرآیند کارکرد مغز وحافظه، دستاوردها ی این دانش را از منظر تجربه گرایی برای معماران و طراحان بررسی کند. با این ملاحظات این پژوهش درصدد است تا سوالاتی مانند چه مولفه هایی در فهم مفهوم تجربه در معماری اثرگذار است؟ و چگونه می توان از دانش علوم اعصاب در جهت کشف ارتباط بین مغز و فضا استفاده نمود؟ این پژوهش از طریق رویکرد کیفی و روش توصیفی- تحلیلی به ارائه مدل مفهومی از موضوع مربوط پرداخته است. این مقاله در امتداد سنت رجوع به علوم تجربی، در پی یافتن چیزی بیش از خلق فرم های نوظهور، به علوم اعصاب رو می اورد تا از طریق ظرفیت های حسی انسان(کارکرد مغز در محیط) به یک بیانیه شناختی در جهت ارتقا طراحی و آموزش معماری برسد. در پایان یافته ها نشان دادند که مفاهیم از منظر رویکرد عصب-محور نسبت به مغز و حافظه توسعه می یابند و از طریق اصول کلیدی تجربه ی حافظه ی زیسته افراد در وضعیتی به هم پیوسته و تعاملی به مولفه های سازنده ی تجربه ی معماری منجر می شود.