تبیین مدل آموزش معماری مبتنی بر جایگاه انسان

تهی بودن معماری امروز از معرفت و حکمت، فضای معماری را تبدیل به عرصه ی آزمون و خطای روشهای گوناگون در این وادی کرده است.با بررسی مولفه انسان، اصول و بینش عمیق استادان معمار که حین حل مسائل حاکم بر اجرای بنا و ایجاد رابطه بین بنای جدید و بافت محیط و ترسیم روابط صحیح انسانی کسب می کردند و انتقال سینه به سینه، دقیق و جزء به جزء آن به شاگردان خویش و آوردن مصادیق جدید برای مفاهیم قدیم و هنجارهای پایدار امید است که بتوان خلاء عمیق جایگاه موثر انسان در آموزش سنتی معماری در آموزش معماری معاصر را بر طرف کرد.متفاوت و بعضا متضاد بودن فضای حاکم بر مدارس معماری با برآیند و نتیجه کار دانش آموختگان آن در میدان عمل و فضاهای شهری نشان از خلاء عناصری بنیادی در حین و قبل از شروع آموزش در مدارس معماری دارد.در حالیکه در سالیان گذشته که ما از آن به عنوان معماری سنتی یا آموزش سنتی معماری یاد می کنیم، فضای حاکم بر روابط استاد معمار و شاگرد عینا همان چیزی بود که بر قامت بناهای رفیع شهر نمود پیدا می کرد.