اثرات آنتی اکسیدانی عصاره هیدروالکلی گیاه ماریتیغال (Silymarin) بر پاسخ مارکرهای استرس اکسیداتیو ناشی از یک جلسه فعالیت وامانده ساز هوازی در مردان فعال

مقدمه و هدف: ماریتیغال دارای ویژگی های آنتی اکسیدانی و پایدارکننده غشای سلولی و تنظیم کننده نفوذپذیری سلول است. این مطالعه به منظور تعیین اثر مکمل دهی کوتاه مدت عصاره دانه گیاه ماریتیغال بر پاسخ برخی از مارکر های آنتی اکسیدانی (GPx وSOD) و شاخص استرس اکسیداتیو (MDA) در سرم مردان فعال، پس از یک جلسه فعالیت وامانده ساز هوازی انجام شد. مواد و روش ها: بیست مرد فعال (با میانگین سنی ۱۱/۲±  ۰۹/۲۵ سال، درصد چربی ۹۴/۱±  ۵۶/۱۳ و اکسیژن مصرفی بیشینه ۸۸/۴ ± ۵۱/۵۰ میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه، در قالب طرح نیمه تجربی و دوسویه کور، در دو گروه ۱۰نفری سیلی مارین و دارونما (۶ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن در روز) قرار گرفتند. پس از مکمل دهی ۱۴روزه، آزمودنی ها در یک پروتکل فعالیت وامانده ساز هوازی (دویدن روی نوارگردان در شیب صفر درجه با شدت ۷۰-۶۵درصد ضربان قلب ذخیره تا حد وامانده گی) شرکت نمودند. تغییرات شاخص های موردمطالعه، طی چهار مرحله (حالت پایه، پس از دوره مکمل دهی، بلافاصله و یک ساعت پس از فعالیت ورزشی) اندازه گیری شد. نتایج: نتایج حاکی است که مکمل دهی ۱۴روزه سیلی مارین در حالت پایه، موجب افزایش معنی دار در ظرفیت آنزیم های آنتی اکسیدانی  (GPx و SOD)  می گردد (۰۱/۰P≤). ازطرفی، انجام فعالیت وامانده ساز هوازی، به ترتیب باعث کاهش معنی دار توان آنتی اکسیدانی و افزایش معنی دار شاخص استرس اکسیداتیو (MDA) می شود  (۰۵/۰P≤)؛ درحالی که سطوح افزایش یافته مارکر های استرس اکسیداتیو گروه دارونما، به طور معنی داری بیشتر از گروه سیلی مارین بود (۰۱/۰P≤). نتیجه گیری: براساس یافته های حاضر می توان چنین نتیجه گرفت که احتمالا مکمل دهی سیلی مارین می تواند با افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی پایه، از تغییرات نامطلوب شاخص آسیب استرس اکسیداتیو ناشی از انجام یک جلسه فعالیت وامانده ساز هوازی در مردان فعال بکاهد.