بررسی میزان گیر کلاسپ های کرم کبالت در مقابل مینا و ترمیم های کامپوزیتی

مقدمه و هدف:  استفاده از کامپوزیت برای تغییر کانتور دندان پایه به منظور بهبود میزان گیر بازوی نگهدارنده پروتز پارسیل به عنوان یک روش غیرتهاجمی مورد توجه قرار دارد. دراین راستا، تحقیق حاضر با هدف تعیین میزان نیروی لازم برای غلبه بر retention بازوی نگهدارنده قرار گرفته در اندرکات های ایجاد شده با کامپوزیت روی دندان های پایه انجام شد. مواد و روش ها:  در یک تحقیق تجربی-آزمایشگاهی، ۲۰ دندان پرمولر اول طوری در دو گروه قرار گرفتند که بی دندانی پارسیل با ساپورت دندانی را شبیه سازی کنند. کامپوزیت رزین برای recontouring دندان های پایه در سطح باکال و ایجاد اندرکارت ۲۵/۰ میلی متری به کار برده شد. دندان های گروه کنترل نیز با سطح دارای مینای دست نخورده و با زاویه ای مانت شدند که اندرکات ۲۵/۰ میلی متری در سطح باکال ایجاد شود. فریم ورک کروم کبالت با دو عدد کلاسپ t-bar ساخته شد. هر دو گروه، توسط دستگاه Zwick/Roellz تحت نیروی تکرار شونده ۴۵۰۰ سیکل قرار گرفتند. نیروی برداشت قبل از انجام حرکات گذاشت و برداشت در ۵۰۰ و ۱۰۰۰ و ۱۵۰۰ سیکل و بعد از آن پس از هر ۱۰۰۰ حرکت اندازه گیری شد. میانگین نیرو در دو گروه، در هر مرحله با استفاده از آزمون Mann-whitney U مورد قضاوت آماری قرار گرفت. نتایج: از دست رفتن باند کامپوزیت در هیچ یک از دندان ها مشاهده نشده و در زمان اولیه، بیشترین و کمترین میزان نیرو در گروه کامپوزیت رزین مشاهده گردید (۵/۱۷ و ۷۵/۳ نیوتن). اختلاف معنی داری در مقادیر نیروهای برداشت در دو گروه بعد از ۵۰۰ سیکل و پس از انجام آزمون مشاهده گردید (۰۰۸/۰p<) . همچنین، از دست رفتن گیر کلاسپ نگهدارنده در گروه مینای دست نخورده، ۳ برابر کمتر از گروه ترمیم شده با کامپوزیت بوده است (%۸/۱۵در برابر%۶۵/۵۳). نتیجه گیری:  درمجموع، نیروهای موردنیاز برای برداشت فریم ورک بعد از ۴ سال استفاده از پروتز در گروه دندان های با مینای طبیعی ۳ برابر بیشتر از گروه ترمیم شده با کامپوزیت بوده و استفاده از رزین ها برای به دست آوردن گیر در کلاسپ های پروتز پارسیل متحرک در شرایط استفاده از روش های محافظه کارانه تر می تواند کمک کننده و مفید باشد.