بررسی تاثیر تمرین ۳۰-۲۰-۱۰ بر شاخص های فیزیولوژیایی و سلامت روان دانشجویان غیرفعال دانشگاه آزاد اسلامی واحد هندیجان

هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی تمرین ۳۰-۲۰-۱۰ بر توان هوازی ،سلامت روان، ضربان قلب، فشار خون و درک میزان تلاش بود. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع نیم تجربی بود که در آن،۴۰ دانشجوی پسر با میانگین سنی ۵/۶±۲/۲۵ سال، قد ۰۵/۴ ±۲۲/۱۷۵ سانتی متر ، وزن ۳۳/۱۰±۴/۸۰ شاخص توده بدنی ۳/۴± ۲۵/۲۶کیلوگرم بر مترمربع، VO۲max۵/۶±۱۸/۲۵ میلی لیتر بر کیلوگرم بودند. عملکرد هوازی، سلامت روان، فشار خون، ضربان قلب و میزان درک تلاش (مقیاس بورگ) دانشجویان پیش و پس از اجرای ده جلسه تمرین ۳۰- ۲۰- ۱۰اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون t همبسته و ضریب همبستگی پیرسون در سطح ۰۵/۰ تحلیل شدند. نتایج: پس از اجرای برنامه تمرینی، شاخص توان هوازی(VO۲max) (۵/۶±۲۵ در مقابل ۵/۴±۱۷/۲۹ )، افزایشی معنی دار را نشان داد(۰۵/۰ ≥p)، درحالی که میزان درک تلاش (۲/۱±۵/۱۸در مقابل ۷/۳±۲/۱۶)، شاخص فشار خون سیستولیک (۲۰±۱۴۱در مقابل ۲۲±۱۳۳) و سلامت روان (۱۷/۴±۰۸/۲۲در مقابل ۶۹/۵±۰۱/۱۸)، کاهشی معنی دار را به نمایش گذاشتند(۰۵/۰ ≥p). نتیجه گیری: تمرین ۳۰-۲۰-۱۰ سبب بهبود شاخص های روانی و فیزیولوژیایی افراد غیرفعال، به طور هم زمان می شود؛ درنتیجه، این نوع تمرین ها می توانند در کلاس های تربیت بدنی دانشگاه ها برای کسب حداکثر مزایای روانی و فیزیولوژیایی از حداقل حجم تمرینی استفاده شوند؛ بنابراین با توجه به نتایج به دست آمده، به کارگیری شیوه تمرین ۳۰-۲۰-۱۰ (یا شیوه های مشابه و جدید تمرینی) برای افراد غیرفعال (دانشجویان) به جای استفاده از تمرین های تکراری و ملال آور در کلاس های تربیت بدنی توصیه می شود.