اثر تعاملی «شفقت به خود» و نشخوار فکری بیماران افسرده در «درمان مبتنی بر شفقت»

مقدمه و هدف: تاریخ روان شناسی سرشار از مفاهیمی است که در پی ارتقاء و بهبود روش های درمانی و سلامت روان می باشند. مدل درمانی مبتنی بر شفقت، برخواسته از مفهوم شفقت به خود در روان شناسی نوین می باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر افسردگی، اضطراب و نشخوارفکری بیماران افسرده با توجه به میزان اولیه ی خصیصه ی شفقت به خود در این بیماران می باشد.   مواد و روش­ها: این پژوهش از نوع تحقیقات آزمایشی پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل معادل است. نوزده بیمار افسرده ی زن به شیوه ی نمونه گیری در دسترس از کلینیک روانپزشکی انتخاب و در دو گروه کنترل و آزمایش قرارگرفتند. گروه آزمایش در دوازده جلسه ی گروه درمانی مبتنی بر شفقت شرکت کردند. همه ی آزمودنی ها به پرسشنامه های افسردگی بک، اضطراب، نشخوارفکری و شفقت به خود در سه مرحله ی پیش از شروع مداخله، جلسه ی پایانی و دو ماه بعد (جلسه ی پیگیری) پاسخ دادند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها نیز از آزمون های تحلیل واریانس دوراهه و تی گروه های مستقل در قالب نرم افزار SPSS  نسخه ۱۸ استفاده شد.   نتایج: یافته های پژوهش حاضر نشان داد اضطراب و افسردگی گروه آزمایش در مطالعه ی پیگیری کاهش معناداری یافت (p < ۰/۰۵). از دیگر نتایج این مطالعه اثر تعاملی معنادار مداخله و خصیصه ی شفقت به خود، بر روی میزان نشخوارفکری افراد می باشد.   نتیجه­گیری: براساس نتایج این مطالعه درمان مبتنی بر شفقت، درمان موثری برروی افسردگی و اضطراب بیماران افسرده می باشد. هم چنین افرادی که از ابتدا خصیصه ی شفقت به خود آن ها بالاتر بوده، سود بیشتری از این مداخله کسب کرده و نشخوارفکری آن ها کاهش یافته است، درحالیکه شفقت به خود پایین منجر به افزایش نشخوارفکری افراد در طی این مداخله گردیده است.