دستور زبان فارسی از دیدگاه هندیان (با تکیه بر قصیده ی جوهرالترکیب)

چنانکه می دانیم گسترش زبان فارسی درشبه قاره ی هند از قرن پنجم شروع شد و در عصر صفوی به اوج خود رسید و شعرای فارسی زبان زیادی را در خود پروراند. از آنجا که زبان فارسی زبان مادری هندوها نبود لاجرم به تالیف کتب دستور زبان فارسی همت گماشتند. یکی از این کتابها، کتابیست بنام جوهرالترکیب نوشته «منشی سیوارام» که در قرن سیزدهم هجری (۱۲۳۵ ه. ق)  در قالب قصیده ای هشتصد و سی بیتی سروده شده  و دستور زبان فارسی را منظوم کرده است. در این مقاله به شرح وتوضیح و نقد آن خواهیم پرداخت. اهمیت این مقاله دراینست که نشان می دهد هندوها «دستور زبان فارسی» را چگونه می دیده اند. همچنین نفوذ زبان عربی در دستور نویسی شبه قاره معلوم می گردد .