ارزیابی تاثیر علف کش های مختلف روی دو واریته خارلته (Cirsium arvense L.)

پاسخ دو واریته خارلته (هوریدوم و اینتگریفولیوم) به ۱۴ علف کش در شرایط محیطی کنترل شده، طی سال ۲۰۰۰ در ساسکاتون ساسکاچوان مورد ارزیابی قرار گرفت. پاسخ به هر علف کش طی آزمایش جداگانه ای در قالب طرح کاملا تصادفی با ۴ تکرار اجرا شد (یک گلدان برای هر تکرار). مقادیر کاربرد علف کش ها شامل صفر، ۱۲۵/۰، ۲۵/۰، ۵/۰، ۱ و ۲ برابر مقادیر توصیه شده (بر حسب گرم ماده موثره در هکتار) برای متسولفورون، ۴۴/۴ ؛ توفوردی، ۸۷۶ ؛ توفوردی بی، ۱۴۰۰ ؛ کلوپیرالید، ۱۵۲ ؛ دایکمبا، ۱۲۸ ؛ ام سی پی آ، ۸۷۶ ؛ ام سی پی بی، ۱۷۰۰ ؛ ام سی پی بی + ام سی پی آ (۱۵ : ۱ حجمی)، ۱۷۰۰ ؛ مکوپروپ، ۹۲۶ ؛ هگزازینون، ۱۰۰۸ ؛ بنتازون، ۸۴۰ ؛ بروموکسینیل، ۳۳۶ ؛ گلیفوسیت، ۸۸۰ ؛ گلوفوزینیت، ۵۰۰ بود. ۲۱ روز پس از تیمار علف کش، وزن خشک بخش های شاخساره ای اندازه گیری شد. برای آنالیز آماری پاسخ به مقدار علف کش، از مدل لوگ لجستیک استفاده شد. این مدل برازش مناسبی به داده های پاسخ ماده خشک شاخساره ای به مقادیر علف کش نشان داد. مقایسه تاثیر کنترلی علف کش های مختلف روی خارلته، نشان داد که بیشترین تاثیر کنترلی مربوط به علف کش های بروموکسینیل و هگزازینون، و کمترین تاثیر کنترلی مربوط به علف کش متسولفورون بود. دو واریته منحصرا به مقادیر علف کش هگزازینون، پاسخ متفاوتی نشان دادند. حساسیت واریته اینتگریفولیوم ۴۰ درصد کمتر از حساسیت واریته هوریدوم بود. در صورتی که نتوان فقدان کنترل مناسب را به خصوصیات خاک یا محیط نسبت داد، شاید بتوان آن را به نوع واریته مربوط دانست.