کاربست روش های درون یابی معمول و پیچیده برای پرکردن خلا های تصادفی ایجاد شده در داده های ازن کلی

در این تحقیق داده های مشاهداتی ازن کلی اندازه گیری شده با دستگاه دابسون و ماهواره TOMS در بازه زمانی ۲۰۰۵-۲۰۱۰ به کار گرفته شد تا ابتدا ضریب همبستگی بین داده های مشاهداتی دابسون و ماهواره محاسبه شود. در ادامه به منظور بررسی داده های ازدست رفته با حداکثر فراوانی بازه های کوتاه تر از ۵ روز، ۴ روش درون یابی به کار گرفته می شود تا دقت هر روش در پرکردن خلا داده های ازدست رفته ازن ارزیابی شود. برای ازریابی هرکدام از این روش ها شاخص سازگاری محاسبه می شود. این شاخص در سال هایی که طول بازه داده های از دست رفته آنها بیش از ۳۰ روز است نتیجه مطلوبی به دست نمی دهد. از این رو به منظور روشن شدن سهم طول بازه داده از دست رفته در دقت روش درون یابی اتخاذ شده، مجموعه ای از داده های از دست رفته به طور تصادفی از مجموعه داده های مشاهداتی دابسون و با بازه های۱، ۲، ۳، ۴ و ۵ روزه تولید شد.  سپس کارایی هر ۴ روش درون یابی با استفاده از شاخص سازگاری (IOA) ارزیابی و با داده های واقعی مقایسه شد. با بررسی روشن شد که روش اسپیلاین علی رغم تولید شاخص سازگاری مطلوب، کمترین دقت را نسبت به سایر روش ها در برآورد مقدار داده های از دست رفته دارد. در ادامه با استفاده از اطلاعات ازن کلی شهر تهران در سال ۲۰۰۹، بازسازی داده های از دست رفته ازن با استفاده از روش تبدیل موجک صورت گرفت. سپس نتایج حاصل از کاربست این نظریه با داده های مشاهداتی ماهواره در همین بازه زمانی مقایسه شد. نتایج نشان داد که شاخص سازگاری بین سیگنال بازسازی شده و سیگنال اندازه گیری شده با ماهواره برابر ۷۹۹۶/۰ به دست آمد که با نتایج حاصل از روش های معمول درون یابی قابل مقایسه است.