رابطه عدالت آموزشی با فرسودگی تحصیلی دانشجویان دانشگاه مازندران

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه عدالت آموزشی با فرسودگی تحصیلی در دانشجویان بوده است. روش پژوهش ترکیبی (کمی و کیفی) است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان دانشگاه مازندران به تعداد ۱۰۷۴۷ نفر است که با استفاده از روش نمونهگیری تصادفی خوشهای و طبقهای متناسب و بر اساس فرمول کوکران تعداد ۳۸۳ نفر (۲۴۱ نفر دختر و ۱۴۲ نفر پسر) به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه عدالت آموزشی گل پرور (۱۳۸۹) و فرسودگی تحصیلی برسو و همکاران (۱۹۹۷) بود؛ که هر دو پرسشنامه از روایی مطلوبی برخوردار هستند. ضریب آلفای کرونباخ محاسبه شده برای کل پرسشنامه عدالت آموزشی ۷۵/۰ و برای ۷۳/۰ به دست آمد. دادهها در بخش کیفی از ۳۵ نفر به روش هدفمند از طریق مصاحبه نیمه ساختاریافته جمعآوری شد. برای تجزیه وتحلیل اطلاعات نیز از آزمون‎های (ضریب همبستگی پیرسون، تیمستقل، انوا یک راهه و رگرسیون) استفاده شده است. نتایج پژوهش، نشان داد که رابطه مثبت و معناداری بین عدالت آموزشی و فرسودگی تحصیلی وجود دارد. بین دانشجویان دختر و پسر ازنظر ادراک عدالت آموزشی و سطح فرسودگی تحصیلی تفاوت معناداری مشاهده نشد. بین دانشکدههای منتخب ازلحاظ فرسودگی تفاوتی مشاهده نشد، ولی ازلحاظ عدالت آموزشی بین دانشکدههای علوم انسانی و اجتماعی، هنر معماری و فنی و مهندسی تفاوت معناداری وجود دارد. به علاوه نتایج نشان داد که بهبود عدالت آموزشی موجب کاهش فرسودگی تحصیلی در بعد بیعلاقگی تحصیلی میگردد؛ بنابراین بر اساس نتایج به دست آمده ضرورت ایجاد فرصتهای عادلانه آموزشی از سوی دانشگاهها به ویژه اساتید باید موردتوجه قرار گیرد؛ زیرا ایجاد برابری آموزشی، میتواند علاقه و فرسودگی تحصیلی دانشجویان را تحت تاثیر قرار دهد و به موفقیت تحصیلی آنها کمک نماید.