برنامه ریزی مسکن شهر میبد با رویکرد توسعه‎ی پایدار

مسکن یکی از اساسی‎ترین نیازهای زندگی انسان هاست و به‎عنوان کوچکترین عنصر تشکیل دهنده‎ی سکونتگاه ها و به‎وجود آورنده یکی از پدیده های جغرافیایی به‎شمار می رود. لزوم توجه به مسکن و برنامه ریزی آن در راستای توسعه‎ی پایدار شهری در چهارچوب برنامه ریزی‎های ملی، منطقه ای و شهری، بیش از پیش احساس می شود تا بهره گیری از دانش و تکنیک های برنامه ریزی، مشکلات شهروندان را برطرف کرده و درنتیجه، محیطی آرام و سرسبز، همراه با امنیت و آسایش و رفاه برای آنان فراهم شود. بدین منظور، این مقاله، ضمن اشاره‎ی کوتاهی به ادبیات نظری و عملی مسکن و توسعه‎ی پایدار با بررسی شاخص‎های کمی و کیفی مسکن شهر میبد برای شناخت وضعیت مسکن این شهر و به‎کارگیری این شاخص ها و شاخص های برگزیده زیست اجتماعی و ارزیابی وضعیت پایداری در مجموعه مناطق مسکونی و محله‎های این شهر می پردازد. هدف این مقاله، بررسی توسعه‎ی پایدار شهر میبد و برنامه‎ریزی مسکن آن است. پژوهش از نوع کاربردی توسعه ای و روش پژوهش "توصیفی تحلیلی" است. در این پژوهش از مدل‎های کمی و نرم افزارهای رایانه ای استفاده شده است. با توجه به آمارهای موجود، به‎ویژه پژوهش میدانی، اقدام به بررسی و شناخت وضعیت مسکن شهر میبد، به لحاظ شاخص های کمی و کیفی در دوره های گذشته و حال شده است. نتایج این پژوهش، بیانگر پیشرفت به‎نسبت مناسب شاخص های کمی و کیفی در دهه‎ی ۸۵-۱۳۷۵ است که با روند توسعه‎ی پایدار در ارتباطی معنا دار بوده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که شاخص های تراکم در واحد مسکونی، در سال ۱۳۸۵ برابر ۸۱/۳ و در سال ۱۳۸۵ متوسط اتاق ۲۶/۴ و متوسط اتاق برای هر خانوار ۱۹/۴ و تراکم نفر در اتاق ۸۹/۰ و تراکم خانوار در اتاق ۲۳/۰ و درصد کمبود واحد مسکونی در این سال ۵/۱ بوده است.