اثربخشی آموزش تعامل والد-کودک بر مشکلات رفتاری و پرخاشگری کودکان دارای نشانگان اختلال نقص توجه/بیش فعالی

زمینه و هدف: اختلال نقص توجه/بیش فعالی یکی از شایع ترین مشکلات کودکان و نوجوانان و علت مراجعه به روانپزشک و روانشناس است. لذا هدف از پژوهش حاضر اثربخشی آموزش تعامل والد-کودک بر مشکلات رفتاری و پرخاشگری کودکان دارای نشانگان اختلال نقص توجه/بیش فعالی بود. روش پژوهش: طرح پژوهش حاضر به لحاظ هدف از نوع کاربردی و از نظر شیوه انجام آن تحقیق شبه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری دو ماهه با گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر متشکل از کودکان ۶ تا ۱۰ ساله مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش فعالی مراجعه کننده به یک مرکز مشاوره خصوصی در منطقه ۱۰ تهران در سال ۱۴۰۱ بود. برای نمونه گیری از روش نمونه گیری در دسترس استفاده شد و تعداد ۳۰ نقر انتخاب و به طور مساوی ۱۵ نفر در گروه آزمایش و ۱۵ نفر در گروه کنترل گمارده شدند. در این پژوهش ابزار به کار رفته شامل سیاهه رفتاری کودک آخنباخ (CBCL)، پرسشنامه پرخاشگری Buss & Perry (۱۹۹۲) بود. درمان تعامل والد-کودک بر اساس پروتکل McNeil & Hembree-Kigin (۲۰۱۰) بر روی گروه آزمایش انجام شد ولی گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. داده های آماری با نرم افزار spss و با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر صورت گرفت و برای بررسی پایداری اثرات مداخلات از آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. یافته ­ها: با توجه به مقادیر F برای مشکلات رفتاری (۶۳/۷ =F) و پرخاشگری (۷۴/۱۰ =F) می توان نتیجه گرفت که تاثیر عامل عضویت گروهی یا به عبارتی درمان تعامل والد-کودک منجر به کاهش معنادار متغیرهای وابسته شده است (۰۱/۰>p). نتایج آزمون تعقیبی بنفرونی حاکی از آن است که تاثیر درمان تعامل والد-کودک بر مشکلات رفتاری و پرخاشگری کودکان دارای نقص توجه/بیش فعالی پایدار بود. نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که آموزش تعامل والد-کودک بر مشکلات رفتاری و پرخاشگری کودکان دارای نشانگان اختلال نقص توجه/بیش فعالی موثر بوده و این تاثیر پایدار بود.