اثربخشی معنویت درمانی با تاکید بر آموزه های دین مبین اسلام بر تاب آوری، جهت گیری مذهبی و رضایت از زندگی زنان مطلقه

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی معنویت درمانی با تاکید بر آموزه های دین مبین اسلام بر تاب آوری، جهت گیری مذهبی و رضایت از زندگی زنان مطلقه انجام گرفت. روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع طرح های کاربردی و شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان مطلقه شهر ساری در شش ماه نخست سال ۱۴۰۱ بود. نمونه این پژوهش شامل ۳۰ نفر از جامعه مذکور که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در یک گروه آزمایشی معنویت درمانی با تاکید بر آموزه های دین مبین اسلام مبتنی بر کتاب معنویت درمانی و رویکرد روانشناسی مثبت (صفاری نیا، میرمهدی و شریفی، ۱۳۹۶) و مداخلات معنوی ریچاردز و برگین (۲۰۰۵) (با رویکرد اسلامی (عرب بافرانی، کجباف و عابدی، ۱۳۹۱) را دریافت کردند و گروه گواه در لیست انتظار جای داده شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه جهت گیری مذهبی آلپورت و راس (۱۹۵۰)، پرسشنامه مقیاس تاب آوری کونور و دیویدسون (۲۰۰۳) و مقیاس رضایت از زندگی داینر، امونز، لارسن و گریفین (۱۹۸۵) به دست آمد. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و نرم افزارSPSS-۲۶ به اجرا درآمد. یافته ها: نتایج نشان داد که معنویت درمانی با تاکید بر آموزه های دین مبین اسلام بر تاب آوری (۸۳/۱۰=F، ۰۰۱/۰>P)، رضایت از زندگی (۰۶/۳۲=F، ۰۰۱/۰>P)، جهت گیری مذهبی درونی (۰۶/۵۶=F، ۰۰۱/۰>P)، و بیرونی (۲۶/۳۵=F، ۰۰۱/۰>P) زنان مطلقه موثر بود. نتیجه گیری: بنابراین می توان نتیجه گرفت که معنویت درمانی با تاکید بر آموزه های دین مبین اسلام می تواند به عنوان روش مداخله ای موثری برای بهبود تاب آوری، جهت گیری مذهبی و رضایت از زندگی زنان مطلقه باشد.