اثر کاربرد بنزیل آدنین و جیبرلین بر تولید ساقه رونده و برخی صفات رویشی در سه رقم توت فرنگی

اثر کاربرد بنزیل آدنین و جیبرلین بر تولید ساقه های رونده و مقایسه برخی صفات رویشی در سه رقم توت فرنگی در دو آزمایش جداگانه و در دو سال متوالی ۱۳۸۵ و ۱۳۸۶ در آزمایشگاه ها و گلخانه های علوم باغبانی دانشگاه تهران بررسی شد. در سال اول (۱۳۸۵)، آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با دو فاکتور رقم و تیمار هورمونی و با سه تکرار انجام شد. رقم های توت فرنگی شامل پاجارو، کوئین الیزا و پاروس و تیمارهای هورمونی شامل تیمار شاهد (صفر پی پی ام) و تیمار مخلوط بنزیل آدنین ۱۲۰۰ پی پی ام و جیبرلین ۳۰۰ پی پی ام بود که در دو نوبت اردیبهشت و تیرماه روی گیاهان محلول پاشی شد. در سال دوم (۱۳۸۶)، آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با دو فاکتور رقم و تیمار هورمونی و در پنج تکرار انجام شد. رقم های توت فرنگی همان ارقام آزمایش سال اول بود و تیمارهای هورمونی در پنج سطح بودند. در سال اول اثر تیمار هورمونی روی هیچ یک از صفات معنی دار نشد. در سال دوم نتایج نشان داد اثر تیمار هورمونی بر همه صفات اندازه گیری شده معنی دار بود. بیشترین تعداد کل گیاهان دختری با تیمار هورمونی دوم شامل مخلوط بنزیل آدنین ۱۲۰۰ پی پی ام و جیبرلین ۳۰۰ پی پی ام محلول پاشی شده روی گیاهان در اردیبهشت ماه به دست آمدند. قطر طوقه این گیاهان معادل ۶.۱۵ میلی متر بود که در محدوده استاندارد برای نشاء توت فرنگی قرار دارد. این تیمار به دلیل تولید حداکثر گیاهان دختری با قطر استاندارد به عنوان بهترین تیمار معرفی می شود، همچنین بیشترین تعداد ساقه های رونده در هر گیاه مادری و بیشترین قطر گیاهان دختری نیز با تیمار هورمونی شاهد ( صفر پی پی ام) بدست آمدند.