نگرشی تطبیقی به رمز و راز دولتمندی و شادخواری ها در شاهنامه و هفت پیکر

در بررسی تطبیقی و تحلیل­گرانه شادخواری­های شهریاران دولتمند در شاهنامه و هفت پیکر پی می­بریم که آنان چگونه با به کارگیری آیین­های ملی و باورها و کهن الگوهای باستانی و دستورات دینی چون نیک­اندیشی و نیکوکاری، روز به روز بر حکومت خویش رونق و دوام می­بخشیدند و با داد و دهش و بخشش و گستردن خوان به عامه مردم و برپایی جشن­های مردمی و ملی و دینی بر شادخواری و بهره­مندی خود و مردم از موهبت­های ایزدی می­افزودند. پادشاهانی که دولت پایدار و عمر پربار داشتند، پروردگار خویش را بامدادان و شامگاهان ستایش کرده و خردمندان و روحانیون و اخترشناسان را ارج می­نهادند و در انجام و فرجام امور خطیر با آنان مشورت می­نمودند. نتایج تحقیق نشان می­دهد عناصری چون داشتن فره ایزدی و خوش چهره بودن حاکمان، برخورداری از توانایی جسمانی و دلاوری، پگه خیزی، نیایش، نیک اندیشی، بهره­گیری از موسیقی، از عوامل دولتمندی و شادخواری­های شهریاران ایران بوده است که در برخی موارد فردوسی و در پاره­ای مسائل نیز نظامی نگاه عمیق­تری به آن­ها داشته­اند و در صفحات این مقاله با ذکر نمونه­های متعدد بررسی شده است.