نقد و بررسی رابطه معماری و تامین اجتماعی در شاهنامه فردوسی

رفاه و تامین اجتماعی به عنوان یکی از مشخصه­های جوامع متمدن و پیشرفته، مولفه­ای است که امروزه در سیاست­های کلان کشورهای جهان، جایگاه ارزنده­ای دارد. روی­کردی که در نظام­های گذشته کم­تر بروز و خودنمایی داشته است. به گواه مورخان و محققان و با توجه به متن شاهنامه به عنوان یکی از اصیل­ترین متونی که ما را از اوضاع ایران قبل از اسلام آگاه می­کند، پرداختن به مقوله رفاه و تامین اجتماعی در صدر سیاست­های کلان پادشاهان ایرانی قبل از اسلام از دورهکیانیان تا ساسانیان بوده است. یکی از مهم­ترین ابزارهای تامین رفاه اجتماعی، بهبود شرایط صنعتی کشور است که به آبادانی و توسعه کشور و بهبود معیشت مردم می­آن جامد. امری که علی­رغم پر هزینه بودن به دلیل توجه پادشاهان به آسایش و رفاه مردم و تعمیم برخوداری و تامین اجتماعی، بدان اهتمام شده است. از این رو این پژوهش با تکیه بر شاهنامه فردوسی به عنوان متنی تاریخی ادبی به بررسی مصادیق صنعت و کاربرد انواع و گونه­های آن در این اثر به منظور دست­یابی به رفاه و تامین اجتماعی پرداخته است. نتیجه نشان می­دهد که پرداختن به امر صنعت که از سنگین­ترین و پرهزینه­ترین برنامه­های کشوری است، همواره درشاهنامه فردوسی از طرف پادشاهان برای ارائه خدمات اجتماعی به عنوان ارکان رفاه و تامین اجتماعی مورد توجه واقع شده است. روش به کار رفته در این پژوهش روش توصیفی تحلیلی با تکیه بر پژوهش میان رشته­ای است.