بازنمایی اضطراب شخصیتی بر اساس نظریه ی کارن هورنای در رمان جزیره ی سرگردانی سیمین دانشور

این مقاله به بررسی نقش اضطراب در رفتار و کنش های شخصیت های اصلی رمان می پردازد. شخصیت های اصلی رمان جزیره ی سرگردانی، هستی و مراد و سلیم، منطبق بر نظریه ی کارن هورنای بررسی شده اند. در واقع، پرسش اصلی پژوهش، این است که شخصیت های اصلی رمان و تغییر و تحول آنها تا چه اندازه مطابق با نظریه ی هورنای هست؟ روش کار با استفاده از تحلیل محتوا برای توصیف، تجزیه و تحلیل شخصیت های اصلی به شیوه ی گردآوری اطلاعات کتابخانه ای است. در تجزیه و تحلیل مشخص می گردد که تعارض ها یعنی؛ اضطراب ها و نگرانی ها و تضادهای بنیادینی بین رفتارهای سه گانه ی شخصیت وجود دارد. تمام مردم چه سالم و چه روان رنجور، از تعارض موجود بین این روندهای ناهمساز رنج می برند. شخصیت های رمان جزیره ی سرگردانی، نیز از این قاعده مستثنی نیستند و بر اساس تجربیاتی که در دوران کودکی داشته اند، ناگزیر تعارضاتی را داشته اند. به بیان صریح تر، شخصیت سه گانه ی این افراد از دوران کودکی آنها مایه می گیرد و تجربیات دوران کودکی دست مایه ای هستند برای این که کدام بعد از ابعاد سه گانه ی شخصیت، تا پایان عمر فرد، رهبری و قدرت اجرایی شخصیت را در دست بگیرد و بر آن تاثیر عاطفی و روانی بگذارد. نتیجه ی این پژوهش نشان می دهد که افراد مهرطلب، برتری طلب و عزلت طلب در هر شرایطی به همان خود اصلی و خویشتن خویش باز می گردند، اما گاهی عواطف و احساسات شان و زمانی دیگر منافع شخصی و شاید گاهی جایگاه اجتماعی شان اجازه نمی دهد که بتوانند آن چهره ی واقعی خود را نشان بدهند. هستی در پایان داستان به همان خواسته ای می رسد که در ته قلب خود آرزوی آن را داشت. مراد دچار تغییر و تحول شده و به شخصیتی دیگرگونه تبدیل می گردد و سلیم نیز همچون اسمش، تسلیم شرایط اجتماعی حاکم بر زمان می گردد. بنابراین می توان گفت که در رمان جزیره ی سرگردانی، بر اساس نظریه ی هورنای، بیشتر شخصیت ها در همان طبقه بندی قرار می گیرند که بر شخصیت آنها حاکم است و تسلط دارد.