بررسی تطبیقی عناصر رئالیسم جادویی در آثار داستانی منیرو روانی پور و رضا امیرخانی

رئالیسم جادویی یا واقع­گرایی جادویی شیوه­ای نو در داستان­نویسی معاصر جهان است که در آن، عناصر واقعیت و خیال در هم آمیخته می­شوند؛ این آمیختگی، شگفتی خواننده را برمی­انگیزد و در عین حال باعث نمی­شود که در سیر طبیعی داستان، اختلال یا آشفتگی ایجاد شود. از جمله کسانی که از این شیوه در ایران استفاده کرده­اند، منیرو روانی­پور و رضا امیرخانی هستند. با توجه به پژوهش انجام شده، منیرو روانی­پور و رضا امیرخانی از شیوه روایت رئالیسم جادویی بیشترین بهره را برده­اند و در این میان به رئالیسم اجتماعی هم توجه نشان داده­اند. از میان مولفه­های مهم رئالیسم جادویی در آثار این دو نویسنده به این موارد می­توان اشاره کرد: وجود عناصر جادویی، واقعیت و خیال، فضای وهم­انگیز و رمزآلود، حضور ارواح مردگان و استفاده فراوان از افسانه­ها و داستان­های کهن جنوب ایران و توجه به باورهای عامیانه و خرافی و توجه به مسائل اجتماعی و سیاسی از مولفه­های مورد بحث نویسندگان این آثار است. روش تحقیق در این پژوهش از نظر هدف با توجه به ماهیت آن، از نوع تحقیق نظری است که بر پایه مطالعه کتابخانه­ای انجام شده است و از دیدگاه روش تحقیق، این کار پژوهشی، توصیفی- تحلیلی می­باشد. نگارندگان در این پژوهش به بررسی مولفه­های رئالیسم جادویی در آثار داستانی این دو نویسنده و سپس تطبیق این مولفه­ها با یکدیگر می پردازند