ژئوپلیتیک منطقه گرایی: همگرایی منطقهای به مثابه ابزار و راهکاری برای دستیابی به صلح و ثبات پایدار در خاورمیانه

از ظهور نخستین تمدنهای کهن تا آغازین سالهای قرن بیست و یکم جهان شاهد راههای متفاوتی بوده است که کشورهای مختلف بعنوان اعضای جامعه بین المللی برای حل و فصل منازعات میان خود برگزیده اند. با این حال یکی از راههای متاخری که  برای نیل به صلح و امنیت پایدار منطقه ای مد نظر بسیاری از کشورها قرار گرفته و در مواردی نیز مفید و موثر واقع شده حرکت بسوی همگرایی  منطقه ای بوده است. از آنجا که تعریف و ترسیم خطوط منافع مشترک سنگ زیربنا و اولین گام در مسیر صعب و  طولانی همگرایی می باشد مقاله حاضر می کوشد تا به این سوال پاسخ دهد که  چگونه حرکت بسوی همگرایی منطقه ای با محوریت  تقارب معنادار جغرافیایی،  تعاملات فرهنگی، و همکاریهای اقتصادی میتواند یک  چارچوب ژئو پلیتیکی بر اساس منافع مشترک در منطقه خاورمیانه فراهم سازد که در پرتو آن یک زیرمجموعه ای جدید از نظام بین الملل در این منطقه شکل گرفته و به دهه های متوالی از منازعات و جنگهای خونین  در منطقه پایان داده و راه  برای آینده ای روشن تر با هدف تامین  صلح، ثبات، امنیت و رفاه نسبی برای همه ملتهای منطقه  هموار سازد. بحث اصلی در این مقاله حول این محور است که حد اقلی از درک  و مفاهمه ی متقابل بازیگران از یکدیگر،  به همراه اعتماد متقابل و عزم سیاسی بازیگران منطقه ای در کنار مداخله کمتر بازیگران خارجی در زمره ی پیش شرطهای اصلی موفقیت این راهکار می باشند. مقاله در پایان به تحلیل چالشهای پیش روی این این رویکرد می پردازد.