روند، ساختار و کارکرد توسعه سیاسی- اقتصادی از اصلاحات ارضی تا انقلاب اسلامی (۱۳۵۷-۱۳۴۰)

توسعه، مهمترین شاخص رفاه اجتماعی است، زیرا در برگیرنده شاخص های کمی و کیفی است. توسعه زمانی می تواند آثار مثبتی بر جامعه داشته باشد که پایدار یا موزون باشد. جهت حصول به توسعه پایدار یا موزون، باید از همه ظرفیت ها و پتانسیل های جامعه به شکل مطلوب استفاده کرد تا روند، ساختار و کارکرد توسعه سیاسی- اقتصادی متناسب با شرایط و نیازهای جامعه تدوین گردد. ایران در دوره پهلوی با وجود ثروت های هنگفت نفتی در طول سال های ۱۳۵۷-۱۳۴۰، بویژه در اواخر این دوران، به واسطه بی توجهی به واقعیت های داخلی و خارجی نتوانست به توسعه سیاسی- اقتصادی دست پیدا کند، زیرا الگوی توسعه کشور بیش از آنکه متناسب با شرایط داخلی باشد، طبق ساختارهای کشورهای توسعه یافته تدوین گردید. به عبارت دیگر، عدم توجه کافی به ظرفیت ها و پتانسیل های کشور، نه تنها نقش مثبتی در توسعه کشور ایفا نمی کرد، بلکه باعث عقب ماندگی و حیف و میل سرمایه های کشور نیز گردید، به عبارتی دیگر به رغم افزایش قیمت نفت و اصلاحات ارضی که سبب افزایش قدرت اقتصادی مردم گردید، توسعه پایدار شکل نگرفت.