شعر و ادب فارسی همسو با مفاهیم قرآنی و مضامین اخلاقی نهج البلاغه

ادبیات تاثیرپذیری غیرقابل انکار و شگفت انگیزی از قرآن کریم و به تبع آن احادیث و روایات نبوی و امامان معصوم داشته است.عواملی چند در این گرایش دخیل بوده اند که جدا از باورهای دینی شاعران و نویسندگان، شرایط محیطی حاکم، نفوذ زبان قرآن درادبیات و تاسیس مدارس دینی از اهم این توجه بوده است. اما آیا صرفا جو و شرایط حاکم میتواند تاثیر کافی بر این امر بگذارد؟ آیاجایگاه الهی قرآن، که خود یک کتاب کاملا ادبی، و الگویی موفق و نمونه اعلای تاثیرگذاری است برای توجه و گرایش به این سمتکافی نیست؟ مقاله پیش رو سعی بر این دارد تا عوامل این توجه و گرایش را در قالب تاثیر قرآن و نهج البلاغه بر ادبیات مورد بررسیقرار دهد. روش پژوهش توصیفی از نوع تحلیل محتوا بوده و رویکرد پژوهش کاربردی است. پژوهش به صورت کتابخانه ای و کتب مختلف رواییو دینی و نیز ادبی صورت گرفته است. ابزار پژوهش نیز فیش برداری بوده و یافته های حاصل از پژوهش مورد تحلیل قرار گرفته است. در اینتحقیق به مفاهیم و روایات اشاره شده است و نتیجه کلی آن که، با توجه به ضرورت قلمرو دینی در ظل توجهات احادیث معتبر و آیات با رویکرددین پژوهی نگاهی همسو با ادبیات به عنوان مقوله ای فرهنگی دارد، تا با شناخت شاخصه های دینی در پرتو قرآن و حدیث و نهج البلاغه بتواندر مسیر اعتلای فرهنگ و مذهب گام برداشت.