نجوم در شعر و ادبیات فارسی (سعدی و حافظ)

آسمان از دیرباز ذهن بشر را به خود مشغول کرده است به همین علت عرفا و شاعران را وادار به مدح و ستایش خود و گاه پیشبینی هایی درباره آینده کرده است. در این بین بعضی از شاعران با الهام گرفتن از نام های ستارگان یا صور فلکی به سرودن اشعارنجومی پرداخته اند . پژوهش حاضر به روش مروری کتابخانه ای انجام شده است که هدف از آن بررسی نجوم در شعر و ادبیاتفارسی (سعدی و حافظ) بود. نتایج پژوهش نشان می دهد که با تعمق در متون نظم و نثر فارسی، به اصطلاحاتی نجومی برمی خوریم کهشاعران و نویسندگان دوره های گذشته هر یک با هدف خاصی آنها را در شعر و نثر خود وارد کردهاند، مثلا گاهی هدف آنها نشاندادن آگاهی و دانش خود از این علم است و گاهی چیزهای خرافی و اساطیری و ستارگان و باورهای عامیانه در خصوص آسمان وموجودات آسمانی سبب تاثیر این علم در ادب فارسی شده وباعث به وجود آوردن توصیفات یا کنایات، تشبیهات و استعارات گوناگونیدر شعر و حتی نثر فارسی گشته است.