فضامندی و بدن آگاهی از منظر ملاصدرا و مرلوپونتی در بازخوانش مفهوم فضا در تجربه معماری، نمونه موردی: خیابان چهارباغ پایین اصفهان

زیست انسان در پهنه طبیعی و اجتماعی، نه تنها دارای تاریخی معرفتی و نظری است، که دارای ادراک ‎‎ های متمایز و گوناگون در تجربه مکان ‎‎ های طبیعی و اجتماعی است. این تجربه متمایز در طول تاریخ، دارای روحی منحصربه فرد از یک سو و روحی مشترک در کالبد بشری از سوی دیگر است. لیکن در گفتمان ‎‎ های غالب معماری، بدن و ویژگی ‎‎ های جسمانی و کالبدی آن کمتر مورد توجه قرار گرفته است و بدن صرفا به عنوان ابژه ‎‎ ای منفعل تلقی شده است.هدف این پژوهش بررسی ادراک بدنی به مثابه منبع الهامی برای بازتعریف مفهوم فضا در تجربه معماری به نقل از مرلوپونی و ملاصدرا بپردازد. خوانش فضا با واردکردن عنصر ادراکات بدنی و بررسی درهم ‎‎ تنیدگی حواس انسانی منجربه ادراک از فضا می ‎‎ شود فرضیه پژوهش است. این تحقیق به لحاظ «ماهیت» پژوهش، از گونه تحقیقات کیفی با رویکرد فلسفی پدیدارشناسی هرمنوتیک و به لحاظ «قصد» از پژوهش، تفسیری است که به تولید بینش جدید می ‎‎ پردازد روش تحلیل داده ‎‎ ها، تحلیل محتوای کیفی و شامل کدگذاری باز و محوری است. یافته ‎‎ ها و نتایج پژوهش نشان می ‎‎ دهد که خوانش پدیداری از تجربه ادراک از فضا به سه دسته «ادراک تام، درک پویا از فضا به واسطه حواس» ؛«فضا، واسطه ‎‎ ای بر ادراک نوستالژی جمعی» و «فضا به مثابه امکان شهود و درک دیگری » قابل تفکیک است.