شناسایی آلوآنتی بادی ها در بیماران تالاسمی ماژور با فواصل تزریق خون کمتر از ۲۰ روز

چکید ه   سابقه و هدف   عدم تطابق آنتی ژن های گروه های خونی اهداکنندگان و گیرندگان خون در تزریقات مکرر، احتمال بروز آلوایمونیزاسیون را در این بیماران افزایش می دهد. در این طرح نقش آلوآنتی بادی ها در افزایش نیاز به تزریق خون در مبتلایان به تالاسمی ماژور بررسی شده است.   مواد وروش ها   این مطالعه توصیفی است.در این طرح دو گروه بیماران تالاسمی ماژور با فواصل تزریق خون بیشتر و کمتر از ۲۰ روز ( ۲۷ در مقابل ۲۵ بیمار) مراجعه کننده به درمانگاه بیمارستان سید ال شهدای اصفهان ب ه صورت تصادفی انتخاب و از لحاظ وجود آلوآنتی بادی ها، نوع وارتباط آن ها با عوامل زمینه ای، مورد ارزیابی قرارگرفتند. نتایج با استفاده از آزمون t و جدول t-student محاسبه شد.   یافته ها   ۵۵ درصد از بیماران گروه اول دارای آنتی بادی بوده، میزان تزریق خون سالانه آنان بیش از بیماران غیر ایمن بود (۰۰۵/۰p< ). جنس مذکر و هم چنین آغاز تزریق خون در سنین کمتر از سه سال با فقدان آنتی بادی ارتباط مستقیمی داشت. ۱۰۰ درصد بیماران گروه دوم ایمن شده و بیشترین مقادیر تزریق خون سالانه در افراد دارای دو یا چند آنتی بادی مشاهده و برابر باml/kg ۴۹۳ وml/kg ۵۰۸ محاسبه شد. آلوایمونیزاسیون در دو گروه مورد مطالعه علیه آنتی ژن های K (۵/۲۷ درصد)، N (۵/۱۲ درصد)، CW ، s وFy b (۵ درصد) و M ، C ، S ، E و e (۵/۲ درصد) گزارش شد. ۱۰۰ درصد آنتی بادی ها از نوع گرم و ۱۶ درصد موارد از هر دو نوع گرم و سرد بود. ۳/۱۷ درصد بیماران طحال برداری شده بودند و میزان نیاز به خون آنان از دیگر بیماران کمتر بود (۰۰۵/۰p< ). تزریق خون سالانه بیماران تالاسمی در اغلب موارد از هر دو گروه، بسیار بیشتر از مقادیر مورد انتظار بود.   نتیجه گیری   با توجه به یافته های این تحقیق لازم است جهت جلوگیری از آلوایمونیزاسیون در بیماران تالاسمی، از خونی استفاده شود که حداقل از نظر آنتی ژن های سیستم های Kell و Rh با خون بیمار تطابق داشته باشد. توجه به اندازه طحال بیمار وکیفیت خون تزریقی که هر یک می تواند در افزایش یا کاهش میزان نیاز به خون موثر باشد، ضروری است.   کلمات کلیدی: آلوآنتی بادی، تالاسمی ماژور، تزریق خون