امتناع دمکراسی در جوامع پسا انقلابی

رویکرد نظری مخالف انقلاب، تحت تاثیر اوج گیری گفتمان دمکراسی خواهی در دهه های اخیر، بر شدت مخالفت هایش افزوده است و آن را علاوه بر عقیم بودن انقلاب ها در نیل به آزادی، به عدم امکان تحقق دمکراسی در جوامع پساانقلابی نیز استناد می دهد. این مقال از طریق نقد و محاجه بیرونی، به دنبال واکاوی علل و زمینه های شکل گیری این تلقی در نسبت انقلاب و دمکراسی است و با نقد درونی، وجود ناسازی ادعاشده میان آن دو را رد می نماید و بر هم سویی آنها صحه می گذارد. در حالی استناد مخالفین انقلاب در این بحث، به سرگذشت دهشتناک برخی انقلاب های اروپایی است و نسبت ناساز میان انقلاب و دمکراسی را به نحو مطلق از آن نتیجه می گیرند که مصادیق مبطلی برای آن در همان ادوار و در ادوار اخیر وجود دارد و از اطلاق آن نظریه می کاهد. انقلاب اسلامی در ایران، مصداق بارزی در ابطال نظریه نازایی و ناسازی انقلاب ها با آزادی و دمکراسی است و تردیدهای مطرح در اطراف آن نیز بیش از اثبات تعارض، بر تفاوت های نظام دینی- مردمی برآمده از این انقلاب با دمکراسی های لیبرال صحه می گذارد.