ارزیابی عملکرد و اجزای عملکرد دو ژنوتیپ امیدبخش نخود دیم درکشت پاییزه و انتظاری در مزارع زارعین

کشت بهاره و استفاده از توده های بومی را می توان از جمله موارد موثر در کم بودن عملکرد نخود دیم در واحد سطح ذکر نمود. این بررسی به منظور مقایسه عملکرد دانه دو ژنوتیپ نخود دیم (سارال و ILC ۴۸۲) در کشت پاییزه و انتظاری طی دو سال زراعی (۹۳-۱۳۹۱) در اراضی زارعین منطقه آغجه کهل مراغه اجرا شد. طرح آماری مورد استفاده کرت های خرد شده (اسپلیت پلات) بر پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار بود. زمان کشت (پاییزه و انتظاری) در کرت های اصلی و دو ژنوتیپ نخود در کرت های فرعی قرار داشتند. برخی صفات زراعی (ارتفاع بوته، وزن صد دانه، بیوماس خشک، ارتفاع اولین غلاف از سطح خاک، تعداد غلاف و دانه در بوته و تعداد شاخه های فرعی) مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج تجزیه مرکب (دو ساله) نشان داد که تاریخ کشت فقط بر ارتفاع بوته اثر معنی داری داشت.کشت در مهر ماه (کشت پاییزه) سبب افزایش ارتفاع بوته به میزان ۱۲ درصد نسبت به کشت انتظاری شد. اگرچه تفاوت بین تاریخ های کاشت از نظر آماری معنی دار نبود ولی کشت در مهر ماه سبب افزایش ۲۴ درصدی عملکرد دانه نسبت به کشت انتظاری شد. اثر ساده عامل ژنوتیپ و نیز اثر متقابل ژنوتیپ در تاریخ کاشت بر عملکرد دانه از نظر آماری معنی دار نبود که حاکی از قابلیت نسبتا یکسان هر دو ژنوتیپ برای کشت پاییزه و انتظاری در منطقه است.