مفهوم عبودیت و مراتب عرفانی آن با تکیه بر دعای ابوحمزه ثمالی
محل انتشار: دوفصلنامه علمی دعاپژوهی، دوره: 2، شماره: 2
سال انتشار: 1401
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 58
نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_DUA-2-2_011
تاریخ نمایه سازی: 28 آبان 1402
چکیده مقاله:
دین اسلام بر پایه دو اصل توحید الهی و عبودیت انسانی بنا نهاده شده است. مفهوم توحید در ادبیات عرفانی، متفاوت با معنای کلامی آن است. توحید عرفانی، ندیدن هیچ موجود و در مرتبه پایین تر هیچ موثری غیر از خداست. عبودیت نیز که غایت سلوک در عرفان عملی است، از کف دادن اختیاری، قدرت اختیار در اعمال و حتی افکار در برابر معبود است. به جرات می توان گفت مراتب عبودیت عرفانی را می توان از منابع دعایی به خوبی استخراج و استنباط نمود. پژوهش حاضر با رویکرد تحلیلی بر آن است که با تکیه بر بیانات امام سجاد علیه السلام پیرامون عبودیت، به بررسی و معنایابی مفهوم عبودیت عرفانی و مشخص کردن مراحل و مراتب این مقام سلوکی دست یابد؛ لذا رویکرد این تحقیق، تحلیل عرفانی است گرچه از منابع کتابخانه ای، حدیثی و روایی نیز استفاده نموده است. فرضیه ما این است که رویکرد امام سجاد علیه السلام به معنای عبودیت در تمام فقرات این دعا یکسان نبوده و حضرت در هر قسمتی معنایی از بندگی را مد نظر خویش داشته است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
ابوالفضل تاجیک
استادیارگروه ادیان و عرفان دانشگاه بین المللی اهل بیت علیهم السلام
عادل مقدادیان
استادیارگروه ادیان و عرفان دانشگاه بین المللی اهل بیت علیهم السلام
فضیلت فاطمه
دانشجوی کارشناسی ارشد ادیان و عرفان دانشگاه بین المللی اهل بیت (ع) از پاکستان