ویژگی های امامت در دعای چهل و هفتم صحیفه سجادیه

امام در لغت به معنای مقتدا و پیشوا و امامت به معنای رهبری و پیشوایی است و در اصطلاح منصب الهی و جانشینی پیامبر (ص) در رهبری و مدیریت جامعه در امور مربوط به دین و دنیای امت اسلامی است. شیعه «امامت» را همچون نبوت در زمره مباحث کلامی می­داند و بر این باور است که امام باید از ویژگی ­هایی همانند عصمت، انتصابی بودن، علم لدنی داشتن و افضلیت برخور­دار باشد، در حالی که اهل­ سنت امامت را جزء فروع دین می ­دانند و هیچ کدام از صفات مذکور را برای امام قائل نیستند. ائمه (ع) هر کدامشان با توجه به مقتضیات زمان، روشی را برای تبیین خط­ مشی، اصول و باورهای شیعه در پیش گرفتند؛ لیکن با توجه به جو اختناقی که بعد از حادثه عاشورا در دوران امامت امام سجاد (ع) به وجود آمد، این سوال مطرح است که آیا حضرت به موضوع بنیادین امامت و ویژگی­ های­ آن اشاره کرده اند؟ حضرت برای تبیین این مباحث از چه روش و قالبی بهره گرفته اند؟ در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی، تحلیلی به بررسی ویژگی­ های امامت با تاکید بر دعای ۴۷ صحیفه سجادیه پرداخته شده و یافته­ های پژوهشی حاکی از این است که حضرت در قالب دعا والاترین آموزه­ های شیعه از جمله جایگاه و ویژگی­ های امامت را تبیین کرده اند.