نقش گیرنده های MC۳/MC۴ ملانوکورتینی بر اخذ غذای القا شده بوسیله نسفاتین-۱ در جوجه های گوشتی

سیستم ملانوکورتین نقش مهمی در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان دارد. از طرفی نسفاتین-۱ اخذ غذا در پرندگان را کاهش می­دهد. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثر سیستم ملانوکورتینی بر اخذ غذای ناشی از نسفاتین-۱ در جوجه­های گوشتی صورت گرفته است. تعداد ۳۶  جوجه ی گوشتی بطور تصادفی در سه گروه آزمایشی تقسیم شدند. هر آزمایش شامل یک گروه کنترل و ۳ گروه تیمار بود (۱۲ جوجه در هر گروه). در تمام آزمایشات، پرندگان پس از ۳ ساعت محرومیت از غذا(FD۳) ‎ با تزریق داخل مغزی-بطنی (ICV) ‎محلول رقیق کننده یا محلول دارویی را دریافت کردند. سپس به پرندگان اجازه دسترسی بدون محدودیت به غذا و آب داده شد. مصرف غذا (گرم) بر اساس درصد وزن بدن (%BW) ‎اندازه گیری شد. در آزمایش اول، به جوجه ها درگروه اول محلول کنترل، گروه دوم نسفاتین- ۱)۴۰ نانوگرم)، گروه سوم SHU۹۱۱۹ ( ۵/۰ نانومول، آنتاگونیست گیرنده های MC۳/MC۴) و گروه چهارم نسفاتین-۱ +  SHU۹۱۱۹به صورت داخل بطنی مغزی تزریق شد. در آزمایش دوم، به جوجه ها در گروه اول محلول کنترل، گروه دوم  نسفاتین- ۱)۴۰ نانوگرم)، گروه سوم  MCL۰۰۲۰(۵/۰ نانومول، آنتاگونیست گیرنده MC۴) و گروه چهارم نسفاتین- ۱+ MCL۰۰۲۰ تزریق شد. در آزمایش سوم، به جوجه ها در گروه اول محلول کنترل، گروه دوم  نسفاتین- ۱)۴۰ نانوگرم)، گروه سوم  MTII(۴۵/۲ پیکومول، آگونیست گیرنده های MC۳/MC۴) و گروه چهارم نسفاتین- ۱+ MTII تزریق شد. نتایج نشان داد، تزریق نسفاتین-۱ با دوز ۴۰ نانوگرم اخذ غذا را کاهش داد (۰۵/۰>p). تزریق هم زمان نسفاتین-۱ و SHU۹۱۱۹، همچنین تزریق هم زمان نسفاتین-۱ و MCL۰۰۲۰ کاهش اخذ غذای ناشی از  نسفاتین-۱ را مهار کرد (۰۵/۰ > p). تزریق نسفاتین-۱ با دوز ۴۰ نانوگرم و MTII با دوز ۴۵/۲ پیکومول تاثیری در اخذ غذا نداشت (۰۵/۰نسفاتین-۱ با دوز ۴۰ نانوگرم و MTII با دوز ۴۵/۲ پیکومول اخذ غذا را کاهش داد (۰۵/۰ > p). با توجه به نتایج، احتمالا اخذ غذای ناشی از نسفاتین-۱ در جوجه­های گوشتی توسط سیستم ملانوکورتینی میانجی گری می شود.