ارزیابی ترشوندگی در چاه های نفتی توسط لاگ NMR

ترشوندگی یک پارامتر کلیدی در توسعه میدان نفتی است زیرا تاثیر قوی بر اشباع نفت، فشارهای مویینگی، خواص الکتریکی، نفوذپذیری نسبی و استخراج نفت دارد. با وجود تلاش هایی برای ارزیابی ترشوندگی در ژئوفیزیک، روش های استاندارد برای اندازه گیری آن هنوز مبتنی بر آزمایشگاه هستند؛ دو روش متداولتر Amott-Harvey (AH) و U.S. Bureau of Mines (USBM) هستند. این تکنیک ها هزینه بر و زمان بر بسیاری دارند و نیازمند برداشت نمونه از چاه و تحلیل آن در آزمایشگاه هستند. در برخی موارد، نتایج دیرتر و فقط پس از انجام تعدادی تصمیم مربوط به مخازن، بدون این قطعه اطلاعات مهم، به دست می آیند. شناخته شده است که رزونانس مغناطیسی هسته ای (NMR) به قوت تعاملات سیال سنگ حساس است و به همین دلیل از دهه ۱۹۵۰ به عنوان یک کاندید خوب برای تعیین ترشوندگی مورد نظر قرار گرفته است. اما سیگنال NMR نیز به خصوصیات سیال و سنگ متعدد دیگر حساس است، مانند ویسکوزیته و توزیع اندازه منافذ، که استخراج عملی اطلاعات ترشوندگی از داده های NMR را مستقیم نمی کند. با این حال، NMR دو مزیت قابل توجه نسبت به AH و USBM دارد: سرعت بسیار بالاتری دارد که اجازه می دهد اندازه گیری های آزمایشگاهی به صورت سریع تری انجام شود و می توان آن را در محل چاه اندازه گیری کرده و نتیجه اندازه گیری را به صورت زمان واقعی در اختیار داشت. این مزایا انگیزه زیادی را برای پژوهش در زمینه ترشوندگی NMR ایجاد کرده اند، با وجود مشکلات فوق الذکر. حداقل سه پارامتر اصلی NMR قابل اندازه گیری در چاه وجود دارد: T۱، T۲ و انتشار؛ و اطلاعات اضافی می توان از همبستگی بین این سه پارامتر استخراج کرد. ترشوندگی تمام این پارامترها و همبستگی بین آن ها به این معنی است که وجود یک روش منحصر به فرد برای استخراج اطلاعات ترشوندگی از داده های NMR وجود ندارد، بلکه گزینه های مختلفی وجود دارد. در اینجا، ما از ادبیات مربوط به NMR و ترشوندگی را از اولین مشاهدات تجربی در دهه ۱۹۵۰ تا آخرین پیشرفت بررسی می کنیم. همچنین، هدف این کار ارائه قدرت و محدودیت تکنیک های در حال توسعه در حال حاضر است تا به مخاطبان کمک کند تا بهترین گزینه را برای هر مورد خاص انتخاب کنند.